ΚΥΠΡΟΣ: ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΧΩΡΑ
(Με αφορμή τη σύσκεψη των αρχηγών)
Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη*
Η Ελλάδα δεν λειτουργεί σήμερα κάτω από τις ασφυκτικές σχέσεις σιδήρου που χαρακτήριζαν τη διπολική περίοδο και οδήγησαν στις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Ούτε πρέπει να είναι ή να επιστέψει στη διεθνή σκηνή ως ένα κράτος πελάτης. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από τους υπερατλαντικούς και άλλους συμμάχους και εταίρους και μια ελληνική ηγεσία έχει πολλούς τρόπους να το κάνει. Ήδη έπρεπε να γίνει.
Αποδεικνύεται όμως ότι ο ελλαδικός επίσημος πολιτικός κόσμος, της μετά-μεταπολίτευσης, δεν έχει συνείδηση των ευνοϊκών για την Ελλάδα γεωπολιτικών συνθηκών και των σημερινών δυνατοτήτων της χώρας. Έτσι συμπεριφέρεται όπως ο νεοεφνικόφρων, δηλαδή Αμερικανόφρων, πολιτικός κόσμος της δεκαετίας του 50 ή ακόμη και χειρότερα. Η συμπεριφορά αυτή τους καθιστά εύκολα εκβιάσιμους τις κρίσιμες στιγμές ή εκ των προτέρων.
Όταν μάλιστα η πολιτική των άλλων ή ακόμη η απουσία ολοκληρωμένης πολιτικής από την Ε.Ε., δημιουργεί παρά λύνει προβλήματα, τότε πολύ περισσότερο, λόγω ιστορίας και γεωγραφίας, η σημερινή Ελλάδα καλείται να πρωταγωνιστήσει ως ηθική δύναμη Ειρήνης, Δημοκρατίας, Ελευθερίας και Δικαίου.
Αυτός, ο ιδιαίτερων χαρακτηριστικών πολιτικός κόσμος, που αδυνατεί να συγχρονισθεί με την ιστορία και το μέλλον και παραμένει εξαρτημένος και καθηλωμένος στο παρελθόν, παρόλο που επικαλείται το νέο, μιλά για την αποδοχή ενός συμβιβασμού στην Κύπρο.
Η μελέτη της παγκόσμιας εμπειρίας αποδεικνύει ότι, μόνον η λευκή μειοψηφία της Νότιας Αφρικής είχε τόση εξουσία στους θεσμούς διακυβέρνησης και τόσο ποσοστό του εδάφους στο ρατσιστικό σύστημα των Μπάντουσταν , του Απαρτχάιντ όπως αυτή που προβλέπεται για την τουρκική μειονότητα στην Κύπρο. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι εύκολο να κατανοήσουν ότι, κανείς Φλαμανδός ή Βαλώνος δεν θα το δέχονταν.
Αυτό δεν είναι συμβιβασμός. Θα ήταν συμβιβασμός αν προβλεπόταν άλλες ισορροπίες. Αυτό μπορεί να ονομασθεί αλλιώς, όχι όμως συμβιβασμός. Ίσως μπορούμε να ανατρέξουμε στις ομιλίες των Ιωάννη Πασαλίδη, Γεωργίου Παπανδρέου, Σοφοκλή Βενιζέλου και Ηλία Ηλιού για τη Ζυρίχη και το Λονδίνο για να βρούμε έναν όρο. Εξάλλου το 2004 δεν μπορούν να υψώνονται ρατσιστικά τείχη, τύπου Απαρτχάιντ, και αυτό να ονομάζεται ευρωπαϊκή ενσωμάτωση και οικοδόμηση. Ούτε βέβαια να βάλουμε τον κυπριακό λαό σε νέες περιπέτειες.
Αυτοί οι γνωστοί πλέον άνθρωποι αδυνατούν, λόγω αναλυτικής και μορφωτικής αδυναμίας, να κατανοήσουν τις γεωπολιτικές, γεωοικονομικές και γεωπολιτισμικές διαστάσεις και τα συνδεδεμένα με αυτές εθνικά μας συμφέροντα και τον ρόλο μας στην περιοχή. Στερούνται στρατηγικής στα εθνικά ζητήματα και στα διεθνή, όπως και στα αγροτικά και στα άλλα.
Όπως ήταν αναμενόμενο ο πολιτικός κόσμος της Κύπρου στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων περισώζοντας το κύρος του πολιτικού κόσμου. Αυτό που απουσίασε στην Ελλάδα. Εδώ επικαλούνται τη σπουδαιότητα της Τουρκίας για να καλύψουν τις προσωπικές τους αδυναμίες, την αδιαφορία και την ανεπάρκειά τους, όταν η Τουρκία αντιμετωπίζει μια κρίση ιστορικών διαστάσεων και δεν πρόκειται να τη σώσουν ούτε τα τηλεφωνήματα του προέδρου Μπους, ούτε τα αντιβιοτικά για τη θεραπεία της ούτε οι ζούγκλες του Ναϊρόμπι και τα λαγωνικά της Αθήνας.
Ήρθε ο καιρός που η διεθνής πολιτική και όχι ο πόλεμος θα ασχοληθεί σε βάθος, με γνώση, ειλικρίνεια και τύψεις για το παρελθόν, με την περιοχή της καθ’ ημάς Ανατολής. Ο 21ος αιώνας δεν μπορεί να μοιάσει το 20ο. Αυτό μόνον οι τυφλοί ή οι πελάτες δεν το βλέπουν. Όπως ήρθε ο καιρός να γίνουμε μια φυσιολογική χώρα με αναπτυγμένο το αίσθημα της αυτοπεποίθησης, του κύρους και του ρόλου μας.
Η σύσκεψη των Αρχηγών και του Προέδρου της Δημοκρατίας θα μπορούσε να αποτελέσει αυτήν την αφετηρία. Ορισμένοι όμως απ’ αυτούς τους ανθρώπους ανήκουν στο παρελθόν, αποδείχθηκαν μικρής διάρκειας, αλλά και παραφύσιν σε σχέση με την κληρονομιά, τις αξίες, και τις προσδοκίες για τη χώρα ενός ιστορικού πολιτικού χώρου.
*Ιδρυτού της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης (Δ.Π.Ε.)
13/4/2004
Αφιέρωμα στο Σχέδιο Ανάν του ηλεκτρονικού περιοδικού Αντίβαρο