4.5.2004

Κύριε πρωθυπουργέ. Δεν γνωρίζω πολύ καλά την τουρκική γλώσσα. Αντίθετα γνωρίζω πολύ καλά την πολιτική της χώρας σας. Αιτία του κειμένου, όπως θα διαπιστώσετε, αποτελεί η απόφαση να επισκεφθείτε τη Θράκη. Μπορεί εκ πρώτης όψεως να παραξενευτούν πολλοί θεσμικοί Θράκες συμπατριώτες, και πιο πολύ οι εν Αθήναις της πολιτικής και φυσικά της τηλεόρασης, όμως, συμφωνώ -όποιο ηθικό και πολιτικό βάρος κι αν έχει η στάση μου αυτή- με την επίσκεψή σας. Θα καταλάβετε πιο κάτω, γιατί. Τόσο εσείς, όσο πολλοί άλλοι. Επίσης κάποιοι ρηχοί καριερίστες, τους οποίους εκ του πονηρού οι ύπερθεν και κατά σύστημα, μας τους χρεώνουν για να μας προσάπτουν τη ρετσινιά της ακατέργαστης πολιτικής παιδείας, του εθνικισμού, του σοβινισμού και δεν ξέρω τι άλλο. Στην ουσία για να καλύψουν τη γύμνια τους αν όχι τους διατεταγμένους τους ρόλους.

Οι ομοεθνείς σας ευρωπαίοι, συμπολίτες μου όμως, τούρκοι, μέλη των μουσουλμανικών μειονοτήτων της Θράκης, σαφώς έχουν κάθε δικαίωμα στην επικοινωνία και στην σύσφιξη των σχέσεων μαζί σας όπως και με κάθε άλλη νόμιμη εκπροσώπηση της χώρας σας. Όπως αποτελεί ενδιαφέρουσα κίνηση η δηλωθείσα επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού σε Ίμβρο και Τένεδο η οποία όμως αδικεί τον εαυτό της όταν συνιστά απάντηση. Το ζήτημα για την Ελληνική πολιτική δεν είναι η αντίδραση αλλά η υλοποίηση της ανάληψης πρωτοβουλιών. Όσα δόλια και να απεργάζεται το εν Κομοτηνή προξενείο σας κύριε πρωθυπουργέ, και όσο και αν ο χρόνος επίσκεψης δεν είναι ο καλύτερος αφού γίνεται σε ημέρες που η Θράκη εορτάζει την επέτειο απελευθέρωσής της, όσο κι αν προκαλούν με την κουτοπονηριά τους όσοι σας συμβούλευσαν να έλθετε μετά από την Αθήνα εδώ, εν τούτοις η Ελλάδα δεν παύει να είναι η χώρα του Ξένιου Δία. Και δεν θα παύσει, έστω και αν ακόμη λάβετε μέρος σε προσχεδιασμένες προβοκάτσιες που θα γυρίσουν εναντίον σας.

Μπορεί στο συντακτικό της Ελληνικής γλώσσας ο υποθετικός σύνδεσμος αν, μαζί με παρατατικό χρόνο, να δηλώνουν κάτι το απραγματοποίητο, όμως όφειλα να σας το θέσω. Θα μπορούσα να σας το εκφράσω και στην τουρκική, παρά την ατελή γνώση, όπως σας είπα ήδη. Την έχω μάθει σε μικρή ηλικία, από συμπολίτες. Χρησιμοποιούσαν με συγκεκομμένο τρόπο το επίθετό μου, προφανώς λόγω των σπασμένων τους Ελληνικών. Αντί για Κηπουρό, με αποκαλούσαν Κήπρο. Εκτός και αν δεν ήθελαν ούτε αυτοί το γνωστό ου. Ένας μάλιστα, ο Μουσίν, που εργαζόταν στο μανάβικο μας, το φώναζε πιο δυνατά από όλους, χωρίς όμως να ενοχλούμαι από την προσωνυμία και το παρατσούκλι.

Απεναντίας ακόμη και σήμερα, μου ανακαλεί ιδιαίτερα θετικές μνήμες. Μπορώ να σας πω επιπλέον ότι η ονοματολογική αυτή ταύτιση επεκτάθηκε την ίδια περίοδο στην πολιτική. Θυμάμαι τα συλλαλητήρια που μετείχα ως μαθητής γυμνασίου και που για να μη τελειώσουν σύντομα περνάγαμε από όλες τις γειτονιές της πόλης μας. Αργότερα εγκαταστάθηκε στη διανοητική σφαίρα. Δεχθείτε σε C.D. ROM το τελευταίο βιβλίο μου με τίτλο: Δημοψήφισμα για την Κύπρο. Επίσης το πρώτο που έχει ως τίτλο: Δεν θέλουμε η Θράκη να γίνει νέα Κύπρος που αν το ξαναέγραφα σήμερα, θα αφαιρούσα τη λέξη δεν. Εννοώ το πρότυπο της Κυπριακής αξιοπρέπειας, ηθικής και πολιτικής παιδείας. Γιατί για το πρόσφατο όχι κατά το Δημοψήφισμα δούλεψα συστηματικά μορφωτικά και πολιτικά τα τελευταία δυο έτη. Κυρίως όμως διότι η ετυμηγορία της 24ης Απριλίου 2004, είναι η πιο μεγάλη πολιτισμική και πολιτική ημέρα της τελευταίας πεντηκονταετίας.

Ίσως αντιτείνετε ότι το ίδιο ακριβώς, περί της πιο μεγάλης διπλωματικής επιτυχίας της χώρας σας, επικαλεστήκατε και εσείς. Θα μπορούσα να σας πω πολλά. Αρκούμαι στα περί μιας τρύπας στο νερό, όπως δήλωσε μετά φυσικά από εσάς, ο γιός του Ντεκτάς από το πασαλίκι των κατεχόμενων στην Κύπρο. Θυμήθηκα τότε τις περιχαρείς σας δηλώσεις μετά το τέλος της λεγόμενης διάσκεψης στην Ελβετία. Είπα τότε ότι ο θησαυρός που αποκομίσατε υπήρξε άνθραξ και αν ήταν και τέτοιος και που σήμερα μπορώ να προσθέσω μακάρι να έχετε τέτοιες νίκες. Όπως και εμείς μακάρι να έχουμε τέτοιες ήττες. Γιατί είναι η πρώτη φορά που αν κάποιος έσπασε τα πόδι του στους πάγους της Λουκέρνης είναι ο διάβολος. Γιατί είναι η πρώτη φορά, από πολλών δεκαετιών, που Ελβετική πόλη δεν παραπέμπει τον Ελληνισμό σε θλιβερούς συνειρμούς και εφιαλτικούς. Εγώ θεωρώ ότι αυτό συνέβη γιατί βάσταξε το εθνικό συμβούλιο της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Άλλο τώρα εάν αργότερα κάποιοι πήγαν με το ναι. Έχει συμβεί και άλλες φορές στην ιστορία. Αυτό δεν ακυρώνει τη θετική τους στάση στην Ελβετία. Υπέρ του ναι άλλωστε είσαστε και εσείς. Όπως το σύνολο σχεδόν της πολιτικής Ελλάδας, με προεξάρχουσα την αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς επίσης οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία και κυρίως ο λεγόμενος διεθνής παράγων. Από τον Ο.Η.Ε. με τους θλιβερούς εκείνους λιμοκοντόρους μέχρι την ατυχέστατη στιγμή της θεσμικής γηραιάς Ηπείρου κατά την διπλή αποφράδα της 21ης Απριλίου. Μιλώ για την Ευρωβουλή. Πριν προλάβετε να επικαλεστείτε ότι το όχι υπήρξε και από τη δική σας πλευρά, πρέπει να γνωρίζετε -και ασφαλέστατα το γνωρίζετε- ότι αποτελούσε μέρος του ναι σας. Γιατί φανταστείτε να παίρνατε στα κατεχόμενα ένα 90%. Αντικειμενικά ο Γ. Γ. οφείλει μεγάλη χάρη στον εκεί πασά σας. Γιατί λόγω του ετεροβαρούς άμφω αυτού σχεδίου, όπως στην πραγματικότητα είναι, θα είχε φύγει την ίδια βραδιά των δημοψηφισμάτων, κακήν κακώς μάλιστα, από το γυάλινο μέγαρο του Ο.Η.Ε. Θα τον προσέφεραν σπονδή οι υποβολείς του στους Ολύμπιους θεούς και ειδικά στον Δία. Εξ ου και από-Διο-Πομπαίος.

Επιτρέψτε μου ένα ακόμη σχόλιο για την Κύπρο πριν επιστρέψω στην επίσκεψή σας στην Ελλάδα. Θέλατε και σεις ένα όχι αλλά όχι τόσο μεγάλο. Το επιδιώξατε άλλωστε μέσα από το ίδιο το σχέδιο. Στο βιβλίο μου μιλώ για νομικό και θεσμικό Αττίλα. Είχατε και έχετε κατά νουν μετά των άλλων φίλων να τυλίξετε σε μια κόλλα χαρτί τη Μεγαλόνησο. Απέδειξε ότι της πέφτει μικρό. Μπορεί να εξαναγκάσετε με την προσχεδιασμένη σας επιμονή να αναδειχθείτε σε προστάτιδα δύναμη πολλούς Ελληνοκυπρίους να ψηφίσουν όχι, όμως ούτε που φανταζόσαστε ότι θα έπαιρνε τόσο μεγάλη έκταση. Ίσως γιατί βλέπατε ότι οι Ελλαδικές ηγεσίες και άλλοι παράγοντες, ήταν τόσο υπέρ του ναι, και δεν περιμένατε τέτοια μεγάλη έκταση.

Όμως όπως απεδείχθη -εγώ το ήξερα εξαρχής- πέραν της προπαγανδιστικής σύνδεσης του όχι με το συναίσθημα τελικά συνέβη το εντελώς αντίθετο. Το μεν όχι ακολούθησε το δρόμο της αντίστασης απέναντι στον ορυμαγδό τόσων και τόσων απειλών και εκβιασμών, το δε ναι πέραν της αποκρουστικότητας που συνιστούσαν οι εκτός Κύπρου πλασιέ του, υπήρχε και μια άλλη διάσταση. Ένα ποσοστό -όχι πάρα πολύ μεγάλο- που ήταν περί το ναι για λόγους συναισθηματικούς, ανταποκρίθηκε στο αίτημα της λογικής που συνέστησαν οι εξ Αθηνών, και πέρασε στη λογική. Στο όχι στο παράλογο. Έχει συμβεί αυτό στην ιστορία πολλές φορές. Δεν είναι η πρώτη φορά. Το περί αλάθητου κριτηρίου δεν βγήκε στην τύχη. Αποτελεί μέρος της ιστορικής τάξης και νομιμότητας. Πολλοί να πηγαίνουν για μαλλί και να βγαίνουν κλπ.

Πάρτε τις δικές σας πολιτικές που οφείλω να ομολογήσω είναι επεξεργασμένες. Πόσες φορές δεν σας γύρισαν μπούμερανγκ. Κάτι βέβαια που κυρίως οφείλεται στη πολύμορφα άδικη και σαθρή αφετηρία τους. Μπορεί να ψελλίζετε για διπλωματικές επιτυχίες όμως θα χρειαστεί οσονούπω να αναγνωρίσετε την Κυπριακή Δημοκρατία. Δε γίνεται να είστε η μόνη χώρα στη γη που δεν έχει προβεί σε πράξη αναγνώρισης και ταυτόχρονα να διεκδικείτε την προσυπογραφή της Κύπρου προκειμένου να πάρετε την πολυπόθητη ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων ένταξής σας στην Ευρώπη. Αποδεικνύεται ότι η πολιτική να της επιφυλάξετε μαζί με άλλους, ρόλους παλλακίδας, απέτυχε παταγωδώς. Μπορώ να σας φέρω πολλά παραδείγματα παρόμοιων πολιτικών σας.

Η περίπτωση του Κούρδου Νέλσον Μαντέλα και των χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων που έχετε, είναι μια από αυτές. Στο τελευταίο βιβλίο μεταξύ άλλων σημειώνω ότι η Ελλάδα μπορεί να προτείνει να πάρετε την ημερομηνία ακόμη και από τον Ιούνιο. Έτσι ώστε τόσο εσείς να κερδίσετε χρόνο όσο οι κρατούμενοι να κερδίσουν την Ελευθερία. Και οι πολύπαθοι λαοί της χώρας σας, τη Δημοκρατία. Ένας από αυτούς είναι ο πιο μαρτυρικός στην υφήλιο και ταυτόχρονα ο πιο πολυπληθείς ιστορικός λαός χωρίς καν ένα συνιστών κρατίδιο. Επιτρέψτε να σας πω ότι και αν ακόμη εισβάλατε στο Νότιο Κουρδιστάν, όταν το απειλήσατε κατά την περίοδο της άλλης εισβολής, των Αμερικανών και Βρετανών στο Ιράκ, θα φεύγατε νύχτα. Όπως φυσικά και αυτοί. Ειδικά εσείς για έναν επιπλέον λόγο. Γιατί αντί για τα σημερινά είκοσι εκατομμύρια Κούρδων θα είχατε εικοσιπέντε και κάποιες ελάχιστες χιλιάδες κόσμου, που μέσα από τραβηγμένες από τα μαλλιά θεωρίες τους θεωρείτε εθνικά συγγενείς σας.

Ας μην επεκταθώ σε άλλα. Ούτε στη γεωοικονομία και τη μεγάλη σας διάψευση στο να καταστείτε ενεργειακό tank της Ευρασίας. Ούτε στο γεωπολιτικό μέλλον σας το οποίο η επί τόπου παρουσία των Η.Π.Α. το καθιστά προβληματικό. Ίσως γι αυτό θέλησε μέσω Ο.Η.Ε. να σας δώσει μια αποζημίωση στην Κύπρο. Ίσως γιατί προτίθεται να προχωρήσει στην ίδρυση ενός κουρδικού προτεκτοράτου στο Νότιο Κουρδιστάν. Σε κάθε περίπτωση οι σχέσεις σας με τις Η.Π.Α. ούτε δεδομένες είναι ούτε συγκλίνουσες. Δεν είστε άλλωστε οι μόνοι. Πολλοί πρώην δικοί της άνθρωποι έγιναν στη συνέχεια οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι της. Και δεν μιλώ μόνο για τους γνωστούς. Στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι. Ένας εξ αυτών είναι η ίδια η Γηραιά Ήπειρος. Ειδικότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Όσοι διαβάζουν την ιστορία ξέρουν ότι ο αρχικός ρόλος που επεφύλασσαν οι Η.Π.Α. στην Ευρωπαϊκή κοινότητα ήταν η τελευταία να αποτελέσει το μεταπολεμικό αντίπαλο δέος στη Σοβιετική Ένωση. Κάτι σαν πολιτικό οικονομικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Οι σημερινές εξελίξεις και κυρίως οι προδιαγραφόμενες, διαψεύδουν εν πολλοίς την Αμερική. Μπορεί η Ε.Ε. να μην πέρασε απέναντι αλλά δεν είναι και πειθήνιο όργανο. Όσο λάθος είναι να την υμνεί κανείς άλλο τόσο λάθος αποτελεί ο αναθεματισμός της. Όσο λάθος είναι ο Ευρωπαϊκισμός άλλο τόσο λάθος είναι το Ε.Ο.Κ. και ΝΑΤΟ κλπ. που σαφώς έχει την αφετηρία του στον αρχικό Αμερικανικό σχεδιασμό σε βάρος της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Κάτι που άφησε κουσούρια και αδράνεια ακόμη και μέχρι σήμερα σε κόμματα που παρά τη συμπαράστασή τους στο όχι της Κύπρου από την άλλη καταψηφίζουν την ένταξή της στην Ε. Ε. Άλλα δε να κινούνται στον αντίποδα των προηγουμένων, στο ναι σε όλα. Ναι στον Bush, ναι και στον Κεμάλ.

Απέναντι στα αδιέξοδα αυτά της λεγόμενης άλλης πρότασης, αυτός που γίνεται και πάλι επίκαιρος δεν είναι άλλος από τον Αριστοτέλη. Τόσο για τη μεσότητά του όσο κυρίως για την ανάγκη της αποδοχής της λογικής του. Και επόμενα της πολιτικής. Να το πω αλλιώς. Κάνουν μεγάλο λάθος αυτοί που δεν βλέπουν την Ευρώπη ως σύνθετη λέξη προερχόμενη από το επίθετο «ευρύ» και το ρήμα «ορώ». Ότι έχει μπροστά της πεδίο μεγάλης δόξης να επιβεβαιώσει κατ αρχήν το όνομά της. Που είναι συνώνυμο της πολιτικής. Της πολιτικής μετεωρολογίας. Ότι βλέπει μακριά. Νέες παράμετροι που μπορούν να συνδράμουν σε αυτό είναι τόσο η πολιτική γεωοικονομία όσο η γεωοικονομική Δημοκρατία. Και η Κύπρος από σήμερα, πέραν του ισότιμου και πλήρους μέλους της Ε.Ε. αποτελεί τον νέο μεγάλο γεωπολιτικό και γεωοικονομικό Μεσανατολικό και Ανατολικομεσοσογειακό εξώστη της. Τη σκάλα Ευρώπη στη Μέση Ανατολή. Όπως λέμε σκάλα Ποταμιά.

Σας τα είπα όλα αυτά γιατί κινδυνεύετε να χάσετε οριστικά το τραίνο της Ευρώπης. Αν δεν εκδημοκρατιστείτε μέσα στο αμέσως επόμενο διάστημα, τα όποια ρουσφέτια σας έχουν ταχθεί από δεξιά και από αριστερά πάνε στράφι. Άλλωστε η Ε.Ε. έκανε μεγάλο λάθος που δεν κινήθηκε κατά μήκος της γεωγραφίας. Είναι γι αυτό υπόλογος απέναντι στη Ρωσία. Βλέπετε η Ελλάδα ως προεδρία το πρώτο εξάμηνο του 2003, ενώ μπορούσε τουλάχιστον να κάνει κάτι ανάλογο με εκείνο που είχε κάνει η Γερμανική προεδρία το 1999, θύμισε τις περιπτώσεις εκείνες όπου το πολιτικό μέγεθος έχει ανάλογη έκταση με τη γεωγραφία της χώρας αντί για την ιστορία. Αυτή είναι και η μεγάλη διαφορά της Ελλαδικής προεδρίας με την Κυπριακή 24η Απριλίου.

Σας τα είπα όλα αυτά για έναν επιπλέον λόγο. Η Ευρωπαϊκή σας οπτική δεν αποτελεί δουλεία διόδου δια της Εγνατίας οδού. Αντίθετα αντί να προβαίνετε σε κινήσεις που αναπαράγουν το μοντέλο Κεμάλ στη Θράκη -θα κλείσω με αυτό- θα ήταν προς το ουσιαστικό σας συμφέρον να προχωρήσετε σε όσα ενισχύουν το ρόλο σας ως υποψήφια ένταξης στην Ευρώπη. Η διπλή σιδηροδρομική γραμμή Κωνσταντινούπολης, Πυθίου, Ηγουμενίτσας, Οτράντο εκτός από κλάδο του μεταξιού, αποτελεί έναν ολόκληρο διευρωπαϊκό άξονα -εγώ τον ονόμασα άξονα No XI- που σήμερα έπρεπε να είναι το πρώτο ζήτημα των δύο γειτονικών μας χωρών. Άλλωστε το Κοινό Ευρωπαίων έχει δυο σαφείς προτεραιότητες και πεδία. Το αγροτικό και τις υποδομές. Ανάλογα φυσικά ισχύουν με την υπόθεση της ενέργειας. Δεν μπορείτε να είστε πωλήτρια χώρα, όπως διατείνεστε. Ούτε η Ελλάδα να μετατραπεί σε ενεργειακό σας υποπόδιο. Όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες που δεν είναι παραγωγικές, λειτουργούν ως χώρες διέλευσης.

Και κάτι τελευταίο. Αν τα παθήματα σας έγιναν μαθήματα, δεν έχει πλέον κανένα νόημα να επιμένετε στην ίδια πολιτική στη Θράκη. Οι Πομάκοι είναι ομόθρησκοί σας αλλά όχι ομοεθνείς και ομογενείς σας. Το αν οι επικεφαλείς της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο της Ελληνικής Κυβέρνησης σιγούν -διατηρώ τη σειρά, με βάση την εκκωφαντικότητα της σιγής- δεν σημαίνει ότι η πολιτισμική γενοκτονία αυτού του λαού, η Πομακοφαγία, μπορεί και να επιτευχθεί. Απλώς δείχνει την παλιά και νέα τους εθνικοφροσύνη. Από τη μια ομιλούν για Έλληνες μουσουλμάνους, κινούμενοι στη σφαίρα του νεοελληνικού εθνικισμού ενώ από την άλλη αποσιωπούν την ύπαρξη των Πομάκων, κινούμενοι στη σφαίρα του κεμαλισμού. Ούτε τα όποια σας χρίσματα σε θεσμικούς Θράκες -Δημάρχους, Νομάρχες και Υπερνομάρχες- μπορούν να επιφέρουν κανένα ανάλογο αποτέλεσμα. Θα πείτε ότι βρίσκετε και κάνετε, όμως ήδη ο κόσμος διανύει νέα περίοδο. Έχετε να παραδειγματισθείτε από το Γερμανικό αρχέτυπο. Δεν μπορούν τα τρία βάθρα χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης να είναι θεμελιωμένα σε ισάριθμες γενοκτονίες ιστορικών λαών. Γνωρίζετε άλλωστε ότι έδαφος μιας νέας θεμελίωσης δεν είναι άλλο από την αυτοκριτική σας. Μπορείτε να διαφωνείτε με τις απόψεις αυτές. Όμως είμαι βέβαιος ότι εφόσον τις διαβάσετε, εκτός της λογικής και των πραγματικών γεγονότων δεν πρόκειται να συναντήσετε κάτι άλλο. Αν συναντήσετε κάτι κατά τις επαφές σας στη Θράκη, θα είναι η Πομακικότητα. Ιδιαίτερα στους νέους Πομάκους. Επίσης σε όλους τους μη Πομάκους μεν, Κοσμοπολίτες δε, και γι αυτό Δημοκράτες Θράκες, όπως ο υπογράφων.

Όπως με όλους έτσι και μαζί σας, ειλικρινής