Προτάσεις
για τον Ελληνισμό.
Όταν σε οποιασδήποτε Ευρωπαϊκή
χώρα οι επικεφαλείς
των κομμάτων διαψευσθούν -όπως
σήμερα οι καθ ημάς
αρχηγοί και θιασώτες του ναι-
αν μη τι άλλο, θέτουν τις
παραιτήσεις
τους εις την διάθεση του σώματος το
οποίο
τους εξέλεξε. Πόσο
μάλλον επιβάλλεται
να συμβεί αυτό
όταν πρόκειται για
διαψεύσεις μεγέθους, άνω του 75 %.
Άλλο τώρα το πόσο Ευρωπαϊκή είναι
η πολιτική Ελλάδα.
Χ. Κ. 24
Απρ.΄04
του Χρήστου Κηπουρού {*}
Άλλη μια φορά αποδεικνύεται στην
ιστορία ότι η αξιοπρέπεια δεν είναι
ζήτημα μεγέθους. Το ηθικό και
πολιτικό ανάστημα ενός προσώπου,
μιας ομάδας, ενός λαού, καταρχήν
είναι υπόθεση πολιτικής, ηθικής και
πολιτισμικής παιδείας. Χωρίς αυτήν,
δεν νοείται ιστορική αποκατάσταση,
άλλωστε. Εν προκειμένω μέρος της
αποτελεί η λαϊκή ετυμηγορία του
Κυπριακού όχι. Ένα όχι που βέβαια δεν
είναι μόνο Κυπριακό, Ελλαδικό και
Ευρωπαϊκό αλλά ταυτόχρονα
Δημοκρατικό, Πανανθρώπινο πρότυπο
για τους ιστορικούς ιδιαίτερα λαούς.
Γι αυτό από τα πρώτα μου κείμενα
το κατέταξα στα μεγάλα ιστορικά όχι.
Μετά το είδα να γίνεται και από
άλλους. Γι αυτό πρότεινα στο συνθέτη
του άξιον εστί να το κάνει μέσα από τη
μουσική, αξιότερο ακόμη και από το
ιστορικό σήμα κατατεθέν του. Έτσι
άλλωστε γίνεται πάντοτε με τις
μεγάλες πράξεις. Το πέρασμά τους στο
χώρο των προτύπων θα τις αδικούσε αν
περιορίζονταν στην απόδοση της
όποιας οφειλόμενης τιμής. Αν δεν τις
επέκτεινε σε ευρύτερους
πολιτισμικούς χώρους και κυρίως αν
δεν τις έδινε τη δυνατότητα ως
αρχέτυπα να διδάξουν προς την
ιστορική συνέχεια. Ας πάρουμε λοιπόν
μια προς μια τις δυο κυριότερες εκ
των διδαχών αυτών, μαθημάτων και
προτύπων. Το Ευρωπαϊκό και το
Δημοκρατικό. Μια άλλη φορά
συνεχίζουμε με άλλα.
1. ΠΡΟΤΥΠΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ
Πριν από χρόνια έγραψα ότι
χρειάζονται νέα υλικά ενίσχυσης και
εμπλουτισμού αν όχι εκ νέου
θεμελίωσης του Ευρωπαϊκού
Δημοκρατικού θεσμικού και
οικονομικού οικοδομήματος. Έλεγα και
λέω ότι είναι η στιγμή για ανώτερες
ποιοτικά μορφές πολιτικής και
Δημοκρατίας. Καλές και άγιες οι αρχές
και οι αξίες επάνω στις οποίες
θεμελιώθηκαν οι οντότητες της
Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο οι ίδιες οι
Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες, όμως δεν
αρκούν πλέον. Ε, λοιπόν αυτό το κενό
έρχεται να καλύψει με τη στάση της, η
Μεγαλόνησος. Την ανάγκη ύπαρξης ενός
νέου Ευρωπαϊκού πολιτισμικού
προτύπου σχέσεων μεταξύ των λαών.
1.1. ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟ ΚΑΙ ΜΕΣΑΝΑΤΟΛΙΚΟ
ΜΠΑΛΚΟΝΙ
Αν από τη μια, ένα από τα δώρα που
φέρνει μαζί της στην Ευρωπαϊκή Ένωση
η Κύπρος, συγκεκριμένα το Μεσογειακό
και Μεσανατολικό αυτό μπαλκόνι με
τις πέργκολες, είναι η πολιτική της
γεωοικονομία, από την άλλη είναι η
συμβολή στην αναγεννητική
διαδικασία των αρχών και των αξιών
της Γηραιάς Ηπείρου. Η λογιστική όσο
η λογισμική έχουν μόνο να κερδίσουν
από τη λογική. Εκ της οποίας άλλωστε
και προέρχονται. Θέλω να πω ότι η
Ευρώπη έχει να κερδίσει από την
δημιουργική επιστροφή της στην
Αριστοτέλεια λογική που κυρίως
διακρίνει τη στάση της Μεγαλονήσου.
Να θυμηθεί ότι η πρώτη
καταγεγραμμένη Ευρωπαϊκή αναγέννηση,
δεν είναι άσχετη με τους κλασσικούς
Έλληνες φιλοσόφους.
1.2. Η ΚΥΠΡΟΣ ΔΕΝ
ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΠΑΛΛΑΚΙΔΑ
Αυτή είναι η ερμηνεία της
απόφασης των Κυπρίων στο Δημοψήφισμα
της 24ης Απριλίου. Το όχι είναι
καταρχήν όχι στο παράλογο. Όχι στη
διάλυση. Όχι στην ευθανασία μιας, αν
μη τι άλλο υγιούς, κοινωνίας και
οικονομίας. Κυρίως όμως όχι στην
αποδοχή του βιαστή σε ρόλους
προστάτη. Η Κύπρος δεν υπήρξε
παλλακίδα ποτέ στην ιστορία της. Αυτά
χρειάζεται να φέρνουν στο μυαλό τους
οι συμπαθείς, κατά τα άλλα,
αξιωματούχοι της Γηραιάς Ηπείρου,
κάθε φορά που θολώνει ή τους το
θολώνουν. Εάν τα έχουν με κάποιους να
καταθέσουν διευθύνσεις και ονόματα.
Δεν τους φταίει σε τίποτε η Κύπρος.
2.
ΠΡΟΤΥΠΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ
Θα φανεί τις επόμενες ημέρες. Ο
λόγος για τη συγκατάθεση της
Κυπριακής Δημοκρατίας αν όχι την
πλειοδοσία, στη πολύμορφη στήριξη
των Τουρκοκυπρίων. Των κατεχόντων
που κυρίως είναι κατεχόμενοι, των
θυτών που κυρίως είναι θύματα. Πέραν
όμως από την
όποια Ευρωπαϊκή έκφραση αλληλεγγύης
και την υπεσχημένη συμπληρωματική
από ίδιους πόρους της Κυπριακής
Δημοκρατίας πολιτική στήριξής, καλά
θα κάνουν κάποιοι εκ του διεθνούς
παράγοντα να μην επιμείνουν στους
φαρισαϊσμούς τους. Αν ήθελαν να
στηρίξουν τους τουρκοκυπρίους ή
όποιους άλλους χειμαζόμενους του
πλανήτη είχαν στο παρελθόν και έχουν
και σήμερα πάμπολλες ευκαιρίες. Όμως
όχι μόνο δεν το έπραξαν αλλά
απεναντίας δια της δύναμης των όπλων
κατέλαβαν τους ιστορικούς τους
τόπους προκειμένου να υπεξαιρέσουν
τους φυσικούς πόρους τους. Ιδίως τους
ενεργειακούς.
2.1. ΟΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ
Γ. Γ.
Μόνο αφελείς άνθρωποι, πολιτικοί
ή και χώρες σαν την Ελλάδα, δεν έχουν
αντιληφθεί ότι το όχι του πασά των
κατεχομένων αποτελεί μέρος της
τουρκικής ορχήστρας, πολιτικής και
στρατηγικής. Ακόμη και στην
περίπτωση που ο πρώην δικαστής δρα
αυτόνομα. Γιατί το λέω αυτό. Γιατί αν
δεν υπήρχε το συγκεκριμένο όχι, τότε
οι ημέρες του Γ. Γ. θα μετριόνταν στα
δάχτυλα του ενός χεριού για δυο
λόγους. Γιατί το ετεροβαρές του
σχεδίου το επιβεβαιώνουν αμφότερα τα
αποτελέσματα. Τόσο το υψηλό ναι των
κατεχομένων όσο το υψηλότατου
μεγέθους όχι, των ελεύθερων περιοχών.
2.2. ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ
Μια τέτοια εκδοχή τη γνώριζε καλά
και τη γνωρίζει ότι ενδέχεται να
υπάρξει ο Γενικός Γραμματέας του Ο.Η.Ε.
Αλλιώς δεν εξηγείται η σπουδή να
σπεύσει να αποδώσει το Ρωσικό βέτο σε
τεχνικούς λόγους. Δεν είναι τίποτε
άλλο από το κτίσιμο μιας προσωπικής
άμυνας σε περίπτωση που εγερθεί
ζήτημα και τον αφορά. Το ότι το ίδιο
αυτό θέμα που το έθεσα και εγώ σε
ανύποπτο χρόνο, δεν το έκανα επειδή
έτσι μου κάπνισε. Ούτε προς δικαίωση
του γνωστού ανέκδοτου για τα μήλα. Η
λογική που έλεγα, οδηγεί στο
συμπέρασμα αυτό. Εκτός και αν
οδηγήσουν και άλλοι. Αντί για
αποδιοπομπαίο, σπονδή δηλαδή στο Δία,
να κάνουν όπως με την Ιφιγένεια. Όμως
και τίποτε να μη κάνουν, την επόμενη
ημέρα όπως λέγεται -αυτήν ακριβώς
κτίζει ήδη ο διεθνής παράγων, πλην
των καθυστερημένων Αθηνών- θα είναι
ένας άλλος Ανάν. Και μόνο γι αυτό
άξιζε να διατυπωθεί η πρόταση για την
παραίτησή του. Πόσες μάλλον
εκατοντάδες χιλιάδες φορές
περισσότερο αξίζει το όχι του
Σαββάτου.
2.3. ΧΡΕΟΚΟΠΗΜΕΝΗ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ
ΕΛΛΑΔΙΤΣΑΣ
Μαθήματα Δημοκρατικής πολιτικής
παιδείας οι Ελληνοκύπριοι έδωσαν
προς πολλές πλευρές. Τόσο στις
ηγεσίες τους που κυριολεκτικά τις
ρυμούλκησαν στο όχι όσο στους καθ
ημάς πολιτικούς κύκλους σχολές και
κόμματα του ναι. Μεταξύ άλλων το όχι
του Κυπριακού Ελληνισμού χρεοκόπησε
την επί πολλά έτη ευδοκιμούσα στην
Ελλάδα πολιτική θεωρία της
Ελλαδίτσας. Το όχι των Κυπρίων
διδάσκει ότι δεν υπάρχουν μικρά
κράτη αλλά μικροί επικεφαλείς. Δεν
τους λέω ηγέτες γιατί αυτή η λέξη
είναι πολύ βαριά για να τη σηκώσουν.
Όλοι, τους γνωρίζουν.
2.4. ΔΙΧΑΣΑΝ ΚΑΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΑΝ
Για το Βατερλό που ζει και θα
ζήσει επί πολύ η πολιτική Αθήνα του
ναι, ευθύνεται αποκλειστικά και
μόνον η ίδια. Με την
πάροδο του χρόνου η ηθική αυτή και
πολιτική ήττα θα μεγαλώνει
περισσότερο καθώς το όχι θα
δικαιώνεται πολιτικά και ιστορικά.
Ούτε οι συκοφαντίες θα τη σώζουν τότε
ούτε οι κουτοπόνηρες αυτοκριτικές.
Μεταξύ άλλων θα συνεχίσουν να
ενοχοποιούνται, γιατί όσα αναληθή
προέβαλαν να δικαιολογήσουν τη στάση
τους, δίχασαν και ταυτόχρονα
δηλητηρίασαν έναν ολόκληρο λαό. Αντί
να τον ενώσουν και να τον εμπνεύσουν,
τον έκαναν να μη ξέρει τι να λέει. Και
αν του φύγει καμιά κουβέντα, τότε
είναι καλύτερα να μην τον ακούσουν,
τι θα πει.
2.5. ΤΑ ΑΝΑΨΟΚΟΚΚΙΝΙΣΜΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
Πρώτο παράδειγμα είναι το «μεγαλείο»
της νέας εθνικοφροσύνης των
επελθόντων που την μια μέρα
λογοκρίνουν συνεντεύξεις, όπως αυτή
του Προέδρου της Κύπρου, και την
αμέσως επόμενη επιχειρούν να το
κουκουλώσουν με προβολές
διασκευασμένων ντοκιμαντέρ για το
Κυπριακό. Και που τη μεθεπόμενη,
δηλαδή το Σάββατο του όχι, βγήκαν εκ
νέου οι δίχρωμοι κυρίως αυτοί
λογοκριτές να διδάξουν Δημοκρατία.
Τους πρόδωσαν όμως τα ξινά όταν δεν
ήταν αναψοκοκκινισμένα πρόσωπά τους.
Το δεύτερο παράδειγμα αφορά τους
απελθόντες από την Κυβέρνηση που
νομίζουν ότι συνεχίζουν να κυβερνούν.
Αυτό που ονόμασα αξιωματική
συμπολίτευση. Πέραν της σιγής ιχθύος
για το προηγούμενο συμβάν, για το
οποίο αν μη τι άλλο όφειλαν να
ζητήσουν συγκεκριμένη παραίτηση, από
την άλλη ντρόπιασαν, όλους εκείνους
τους Δημοκρατικούς πολίτες που
μπήκαν στην πολιτική μέσα από τους
δρόμους της εθνικής αξιοπρέπειας αν
όχι μέσα από την τραγωδία του Αττίλα,
πριν φτάσουν στον σημερινό
κλαυσίγελο. Επίσης πολλούς από το
χώρο των νέων που μέχρι χθες
διατείνονταν ότι συνιστά συγκριτικό
τους πλεονέκτημα.
2.6.
ΚΟΜΜΑ ΓΙΕΣΜΑΝ
Είναι οι πολίτες οι οποίοι όσο
ντροπή αισθάνονται για την κατάληξη
του κάποτε κόμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. άλλο
τόσο είναι υπερήφανοι για τους
αδελφούς τους Κυπρίους. Είχε να τους
συμβεί κοντά είκοσι χρόνια. Από το
Μάρτη του ΄87 που όμως σε
λιγότερο από ένα χρόνο τότε, είχε
έρθει το Νταβός. Και τα απείρως
χειρότερα των θλιβερών επιγενομένων
με κορυφαίο το Ναϊρόμπι. Όμως αν αυτό
το πάτσισαν με το καζίνο της
Σοφοκλέους καθώς και την ΟΝΕ, της
τότε αντιπολίτευσης συναινούσης και
συμβαλλούσης, σήμερα το τι μέλλει
γενέσθαι, παραπέμπει εις άλλα. Στην
καταβολή της πρώτης δόσης οσονούπω,
την οφειλόμενη στη στάση των ίδιων
αυτών πολιτών, κατά τις Ευρωεκλογές
του Ιουνίου. Και λίγο αργότερα στις
υπόλοιπες στάσεις και
μεταστάσεις. Σε αυτές τις
τελευταίες έχει παλαιόθεν οδηγήσει ο
δρόμος των καριεριστών και των
γραφειοκρατών νεκροθαφτών μιας
ιστορικής παράταξης. Όλοι ευθύνονται
εξ αδιαιρέτου που τη μετέτρεψαν σε
ένα κόμμα γιέσμαν, Παουελικό, αντί
για Δημοκρατικό.
2.7. ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΗΣ
Η απάντηση των πολιτών στους
επικεφαλείς των κομμάτων του ναι, δεν
πρόκειται να περιοριστεί στις έτι
περαιτέρω ηθικές και πολιτικές ακόμη
και εκλογικές για αρκετούς
συρρικνώσεις. Η ανάγκη ύπαρξης ενός
ανάλογου Δημοκρατικού προτύπου στη
χώρα αυτή, δεν μπορεί παρά να
αποτελεί το επόμενο βήμα. Ούτε βία
χρειάζεται ούτε άγχος. Ούτε
καπελώματα αγωνιούντων καριεριστών.
Αρκετά με τις αυθαίρετες κατασκευές.
Τα πράγματα θα ακολουθήσουν τους
δικούς τους ρυθμούς και χρόνους. Όπως
οι ταχύτητες στις μεταβολές τρόπου
σκέψης των πολιτών δεν είναι μεγάλες.
Και ευτυχώς που δεν είναι. Όπως η
στάση των Κυπρίων πολιτών είναι μια
ηθική και πολιτική διεργασία τριών
και πλέον δεκαετιών. Γι αυτό άλλωστε
για την αποδημία της
μεταπολίτευσης και την εν συνεχεία
γέννηση της νέας μεταπολίτευσης,
χρειάστηκε, όπως νομίζω ότι θα
αποδειχθεί, το όχι της 24ης Απριλίου
2004.
2.8. ΜΟΝΙΜΗ ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΙΚΗ ΧΡΟΙΑ
Είναι θλιβερό όταν επικεφαλής
της πολιτικής ενός κόμματος ή μιας
κυβέρνησης κινείται στη σφαίρα της
λογικής της εκλογίκευσης. Που δεν
καταλήγει τελικά σε άλλη από τη
λογική του παραλόγου. Θυμάται κανείς
τα λόγια του Σωκράτη που φοβούνταν
ακόμη και τα μικρά παιδιά όταν είχε
άδικο. Με άλλα λόγια οφείλει να
τρέφει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε
νήπια για τη λογική απ ό,τι στους
υπαρκτούς χώρους της πολιτικής που
κάθε τόσο την επικαλούνται να
πρυτανεύσει. Η μόνη σχέση που έχουν
με τη λογική είναι η μόνιμη
κινδυνολογική τους χροιά αν όχι
έντονος χρωματισμός. Αν εγώ έχω άδικο
και έχουν αυτοί δίκαιο, ας μας
δείξουν ένα γραπτό τους λογικό. Μια
πολιτική τους πράξη λογική. Δεν μιλώ
για τη μηχανική ή την τυπική. Μιλώ για
την πολιτική λογική, και την εξ αυτής,
Αριστοτέλεια.
2.9. ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Αυτοί που συκοφαντούν τον
Κυπριακό Ελληνισμό ότι εξικνείται
από συναισθηματικά ελατήρια, κρίνουν
εξ ιδίων τα αλλότρια. Ένα
χαρακτηριστικό παράδειγμα του
κομματικού βίου τους είναι ότι μόλις
βρουν τα δύσκολα καταφεύγουν στις
επιτηδευμένες φορτίσεις. Παίρνουν
ανθρώπους και τους κάνουν μασκότ.
Άλλοτε Κύπριους άλλοτε
Παλαιστίνιους. Το επαναλαμβάνουν σε
κάθε συνέδριο, ενώ από την άλλη
κάνουν χρήση αειμνήστων προσώπων ως
πλυντηρίων. Ευτυχώς που τα τελευταία
αυτά ιστορικά πρόσωπα δεν τους
βλέπουν από κανένα μέρος. Η Λογική
όχι μόνο δεν πρυτανεύει αλλά είναι
μονίμως απούσα. Γι αυτό καταλήγει να
είναι απούσα και η Πολιτική και
επόμενα η Δημοκρατία. Δεν είναι
τυχαίο το γεγονός ότι η απουσία της
Δημοκρατίας στην κλασσική Ελλάδα,
ονομάζεται τυραννία. Ούτε ότι η
τυραννία ως έννοια, κατά μια εκδοχή,
οφείλει την ετυμολογική προέλευσή
της στο κύρος, κύριος, που σημαίνει
δεσπότης. Δηλαδή απουσία λόγου και
επόμενα λογικής κλπ.
2.10. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ
Μια διεθνής αντικειμενική οπτική
απαλλαγμένη από υποκρισίες και
φαρισαϊσμούς καθώς και άλλες
κουτοπόνηρες διαθέσεις κυρίως όμως
με σεβασμό προς το Δημοκρατικό
φρόνημα και σε αμφότερες τις
ετυμηγορίες καταλήγει στα εξής: Αν
τόσο η μια ετυμηγορία όσο η άλλη
επιβεβαιώνουν χωριστά το ετεροβαρές,
το ίδιο ισχύει αν ληφθούν υπόψη, ως
ενιαίο σύνολο. Και αυτά όμως ακόμη θα
μπορούσαν να παρακαμφθούν αν οι
τρεις ελευθερίες και η εγγύηση
ασφαλείας είχαν εξασφαλιστεί. Η
ασφάλεια είναι η αιτία που η Κυπριακή
Δημοκρατία μετά από δεκαετίες ψαλμών
του Ο.Η.Ε., εναπόθεσε τις ελπίδες της,
στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
2.12. ΠΕΡΙΛΗΨΗ
ΑΠΟ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟ
Η Τουρκική επιτυχία στο σχέδιο
Ανάν να αναγορευτεί και να
αναβαθμιστεί, πέραν της εγγυήτριας
και ως προστάτιδα δύναμη ολοκλήρου
της νήσου, όπως και η ες αεί δέσμευση
της Κύπρου που επιβάλει το θύμα να
υποστηρίζει την Ευρωπαϊκή προοπτική
του θύτη του, πολιτικά σημαίνουν ένα
πολύ απλό πράγμα. Η γνωστή για τις
διπλωματικές της ικανότητες
γειτονική χώρα έστησε παγίδες στο
σχέδιο μόνο και μόνο επειδή η
σημερινή κατάληξη δυνάμει, θα
μπορούσε να την ωφελήσει. Είναι όμως
πολύ γελασμένη. Είναι στο χέρι του
Ελληνισμού να γνωστοποιήσει το θέμα
παντού. Μια πρόταση είναι με δαπάνη
της Ε. Ε. ή και εξ ιδίων Κυπριακών
πόρων, διεθνής αμερόληπτος οίκος να
αναλάβει αντί των σημερινών 9000 και
σελίδων, να συντάξει μια πολιτική
περίληψη του σχεδίου με τα
σημαίνοντα. Πολύ σύντομα τότε ο κάθε
κατεργάρης θα πάει στον πάγκο του.
2.13. ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΜΑΛ
Αντί οι θλιβεροί των Αθηνών να
δικαιώνουν με όσα λένε την Τουρκία,
μπορούσαν να καθίσουν να σκεφτούν
και να διερωτηθούν εκ νέου για τη
στάση τους. Χάζεψαν εντελώς. Γιατί
δεν είναι μόνο οι Ελληνοκύπριοι που
δεν μπορούσαν να κάνουν άλλο από αυτό
που έκαναν -γι αυτό άλλωστε ανέβηκε
στο ύψος που ανέβηκε το όχι- αλλά
οφείλουν να ζητήσουν από τους
Ελλαδίτες αδελφούς, αδελφούς να τους
κάνει ο μεγαλοδύναμος, να αφήσουν το
τεθλιμμένο ύφος και να εντάξουν το
όχι στην πολιτική τους παιδεία, όσο
και αν αυτό τους είναι δύσκολο. Όσο
και αν το μαζούτ ρέει σε τακτά
διαστήματα στα κανάλια και σε μυαλά.
Γιατί ουκ ολίγα τηλεοπτικά και
πολιτικά πρόσωπα των Αθηνών
υπερέβησαν ακόμη και τους τούρκους.
Αν τους είχε απέναντι του, ο Παζολίνι,
θα τους έλεγε Έλληνες Κεμάλ. Εγώ πάλι
λέω να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, όχι
ως μια χώρα, όπως μέχρι τώρα, αλλά ως
δυο χώρες. Αυτό είναι το πρώτο βήμα.
Να σκεφτόμαστε ως Ελληνισμός.
Ελλαδικός και Κυπριακός. Στην Ευρώπη,
Ελλάδα και Κύπρος συναποφασίζουν.
Αυτό κάτι μπορεί να λέει.
2.14.
ΜΙΑ
ΑΚΟΜΗ ΠΡΟΤΑΣΗ
Ένας τέτοιος Ελληνισμός
με σοβαρή και έξυπνη πολιτική μπορεί
να προβεί σε επιπλέον κινήσεις
στρατηγικής στο χώρο της Ευρωπαϊκής
Ένωσης. Η Ελλάδα μπορεί να
αξιοποιήσει την ίδια την Ιρλανδική
Προεδρία και να ζητήσει κατά τη
σύνοδο του Δουβλίνου στα τέλη
Ιουνίου, να δοθεί η περίφημη
ημερομηνία για έναρξη των
διαδικασιών ένταξης της Τουρκίας.
Παράλληλα προκειμένου μέχρι το τέλος
του 2004 η γειτονική χώρα να κάνει το
πρώτο της βασικό βήμα προσέγγισης
στις Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες
καθώς και στα κριτήρια της
Κοπεγχάγης, μπορεί για να μη χάνει
χρόνο, να προχωρήσει στην
απελευθέρωση όλων των πολιτικών
κρατουμένων της. Εξυπακούεται ότι
ειδικά για την εξ αυτών περίπτωση του
Κούρδου Νέλσον Μαντέλα, όσο
παρατείνεται η παραμονή του στο
Ίμραλι άλλο τόσο δεν τιμά καθόλου την
όποια πολιτισμική, Δημοκρατική και
πολιτική Ευρώπη. Τις καθιστά
πολλαπλά υπόλογους απέναντι στην
διαδρομή των λαών και κυρίως
απέναντι στην ιστορία.
___________________
{*}
Πρώην Βουλευτής Έβρου {1993-2000). Το
κείμενο γράφτηκε ώστε να συμβάλει με
τις περιεχόμενες
προτάσεις του στην πολιτική
του Ελληνισμού κατά την, μετά την
ένταξη της Κύπρου, περίοδο.
Διδυμότειχο 24 Απρ.΄04,
Αφιέρωμα στο Σχέδιο Ανάν του ηλεκτρονικού περιοδικού Αντίβαρο