στην Αριστοτέλεια Κύπρο του όχι.

Σπάνια στο παρελθόν υπήρξε τέτοια διάσταση ανάμεσα στη σκεπτόμενη Ελλάδα και στην αντίστοιχη πολιτική Ελλάδα. Μιλώ για τις θέσεις των κομμάτων. Τα τρία ναι και το ένα όχι τους απέναντι στο επικείμενο δημοψήφισμα. Για να τις κρίνει κανείς, αμερόληπτα όπως λέγεται, και επίσης χωρίς φορτίσεις ή προκαταλήψεις και άλλα πιθανά σύνδρομα, το πρώτο που οφείλει να κάνει είναι να επιστρέψει στην πολιτική λογική. Έστω να προσφύγει επί ολίγον σε αυτή. Γιατί η παραμονή επί πολύ, εγκυμονεί πολλούς άλλους κινδύνους. Ένας από αυτούς είναι η έξωση, η αποβολή από το Αθηναϊκό πολιτικό σύστημα. Το περιθώριο και ακόμη χειρότερα.

Το λέω αυτό γιατί και το τελευταίο δεν είναι από το ίδιο πανί όλο. Δίνουν και παίρνουν οι κουτοπονηριές. Οι χειρισμοί απέναντι σε δικαιωμένα μέχρι κεραίας από τις εξελίξεις γραπτά για την Κύπρο {1}, είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι με εκείνους που υποτίθεται ότι απορρίπτουν. Μια είναι η καθαρή λύση. Δεν είναι το σπίτι. Θα χαροποιούσαμε πολλούς. Είναι πολλά σπίτια. Είναι οι δεκάδες ηλεκτρονικοί κόμβοι, και τα ισάριθμα περιφερειακά φύλλα, που ξέρουν καλά όλο το παιχνίδι με τις σημαδεμένες τράπουλες. Και που σηκώνουν ανάστημα στο τείχος της πρωτεύουσας. Εκεί βρισκόμαστε. Αυτό κάνουμε. Αγωνιζόμαστε για τα δίκαια της Κύπρου και ταυτόχρονα για τη Δημοκρατία στη χώρα μας. Να έρθει μια νέα 24η κάποιου μήνα. Είτε είναι Ιούλιος είτε ακόμη και Απρίλιος. Ακόμη και οι λαοί εκείνοι που έχουν θλιβερή επέτειο την ίδια ημέρα, όπως οι Αρμένιοι, μπορούν να κάνουν ένα ακόμη βήμα προς τη δικαίωση, από το Κυπριακό όχι. Είτε είναι όχι απέναντι στον Κεμαλισμό είτε στο Μπουσισμό. Όπως ανάλογα μπορούν να συμβούν με την τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία.

Είναι τέτοιο το βάθος της Ελλαδικής πολιτικής παρακμής που η λογική αδυνατεί να ταχθεί με το μέρος κάποιου. Ας μη σπεύσει κανείς να αφορίσει αυτό το λογικό συμπέρασμα με το ερώτημα κατά πόσο η επίσημη πολιτική Ελλάδα παραλογίζεται σε όσα πράττει ως προς το θέμα της Κύπρου. Αυτό διότι η μη λογική πολιτική δεν είναι απαραίτητα παραλογισμός. Μπορεί να είναι και βλακεία. Όσο βλακεία είναι πολλές φορές οι αυθαίρετες προεκτάσεις της ίδιας της πολιτικής λογικής. Τα ασύνδετα με αυτή συμπεράσματα που την ακυρώνουν εκ του αποτελέσματος. Δεν μιλώ για ισοπέδωση. Γι αυτήν έγραψα στο επίσης, όνομα και πράγμα -προλογικό- σημείωμα του βιβλίου μου: Δημοψήφισμα για την Κύπρο. Το: Ναι μεν όχι αλλά πως; Μιλώ για ατελείς μορφές της λογικής.

Να το πω διαφορετικά. Αν στην προηγηθείσα ανάλυση για τη θέση του Κ.Κ.Ε. λογικά κατέληξαν οι επιτελείς του στο όχι, σταμάτησαν όμως εκεί. Δεν συνέχισαν. Δεν σκέφτηκαν ότι μπορεί το όχι να αρκεί για τους πολίτες όχι όμως και για την πολιτική. Επόμενα δεν απέκτησαν μια επεξεργασμένη παιδεία για το όχι. Κραυγαλέο παράδειγμα η χαμένη ευκαιρία στο Συμβούλιο Αρχηγών. Μίλησα για το θέμα αυτό σε άλλα κείμενα: «Να επικυρώσει η Βουλή το Δημοψήφισμα», «Ελλάδα, Κύπρος, Λογική». Για το ότι μπορούσε η κ. Παπαρήγα να θέσει το θέμα του κοινού ανακοινωθέντος πάνω άλλωστε στις κοινά αποδεκτές θέσεις από όλους τους συμμετέχοντες περί σεβασμού της λαϊκής βούλησης των Κυπρίων.

Ας μην επεκταθώ τώρα στο αν θα ήταν θετικός ή αρνητικός ο απολογισμός. Γιατί αν γίνονταν δεκτή η πρόταση αυτή θα τιμούσε καταρχήν την πολιτική Ελλάδα. Θα την εφοδίαζε με μια κοινή εθνική θέση έστω και αν αυτή περιορίζονταν σε ψήγματα συμπαράστασης. Δεν θα ήταν μηδέν, όπως είναι σήμερα. Επιπλέον κανείς δεν φαντάζεται την πολλαπλασιαστική δυναμική που θα έκρυβε στο ταξίδι της μέχρι τη Λευκωσία. Όσο για τα πολιτικά οφέλη του προτείνοντος κόμματος, αρκεί η ρήση: «τα ευκόλως νοούμενα κλπ.». που προφανώς ισχύει ακόμη πιο πολύ, στην περίπτωση άρνησης των υπόλοιπων αρχηγών.

4. ΕΙΠΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙ

Γι αυτό τα κόμματα, ειδικά τα Ελλαδικά, όφειλαν να εντρυφούν στην κλασσική παιδεία. Από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο και από τις πολιτικές τους ομάδες έως τους επικεφαλείς τους. Αν το έκαμναν αυτό δεν θα συμπεριλάμβανε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του εκείνο το «τα θετικά μπορούν να αποδειχθούν υπέρτερα των αρνητικών του σχεδίου του Γ. Γ.». Γιατί θα τους ήταν γνωστό ότι η αρχή της αντίφασης κατά τον Αριστοτέλη είναι η υπέρτατη απόλυτη αρχή. Με δεδομένο δε ότι δεν γίνεται η Κύπρος να μπει στην Ε. Ε. και με σχέδιο και χωρίς σχέδιο ταυτόχρονα, η δεύτερη περίπτωση σημαίνει ότι τα θετικά θα είναι υπέρτερα εξ αρχής. Που σημαίνει ότι η φράση αυτή του Καραμανλή φάσκει και αντιφάσκει. Είναι στον αέρα. Δεν έχει καμιά λογική αφετηρία και γι αυτό δεν μπορεί να έχει καμιά λογική συνέχεια. Εκτός κι αν είπε κάτι για να το πει. Άλλο αυτό.

Αν στην υπόλοιπη Ευρώπη πουν -αν και δεν θα το πουν εκεί ποτέ- ότι είναι υπό αμφισβήτηση η λογική αυτή του Αριστοτέλη, όπως και η πράξη του να θέσει τόσο ψηλά τον πήχη της, εδώ δεν έπρεπε να το πουν ποτέ των ποτών. Όχι μόνο καταγωγής ένεκεν του Σταγιρίτη αλλά κυρίως γιατί σύμφωνα με την Ελληνική γλώσσα, η πρώτη πολιτική με ονομασία προέλευσης, πέραν των πνευματικών του λογικών προϊόντων είναι το ίδιο το όνομα του φιλοσόφου. Όνομα και πράγμα δηλαδή. Εννοώ ότι όσο αρίστης ποιότητας είναι οι συλλογισμοί του -όταν οι ευρωπαϊκές αντίστοιχα ονομασίες προέλευσης είναι ανωτέρας ποιότητος, με επιβεβαίωση από τον ίδιο τον Cant- άλλο τόσο είναι σε βάθος επεξεργασμένοι, που αγγίζουν το τέλος, το τελικό, το τέλειο. Εξ ου και Αριστοτέλης. Μπορεί στα Εγγλέζικα να μη το εννοούν αφού οι πλησιέστερες έννοιες των συνιστωσών λέξεων της σύνθετης αυτής λέξης, είναι το «superior» και το «perfect». Για να τον αντιλαμβάνονται δηλαδή έπρεπε να τον λένε κάπως σαν Superior perfect. Μπορεί και τη φράση: «Aristotelian logic» να μην την εννοούν ούτε και αυτήν, όμως δεν συμβαίνει ούτε εδώ.

Το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελληνικής γλώσσας δεν διαθέτει κανένα αντίκρισμα. Ερμηνείες για το πώς συσχετίζονται ο Πλάτωνας και ο πλάτανος υπάρχουν, όμως δεν αναδίδουν τη σχέση του Αριστοτέλη με τις συνιστώσες λέξεις του ονόματός του. Όπως το ίδιο συμβαίνει με το Δημόκριτο και την πολιτική Δημοκρατία και επίσης την κριτική της. Ίσως από εκεί πήραν κάποιοι την κριτική στην πολιτική οικονομία. Τα λέω όλα αυτά για να δείξω ότι στην χώρα των σοφών τεράτων, η επιστροφή στην πολιτική και άρα η επιστροφή στη λογική, έχει πολλές αιτίες ώστε να παρακινηθεί. Ακόμη και από τις λέξεις-ονόματα. Να τις ιδιοποιηθεί εκ νέου. Να τις κάνει κτήμα του, όπως λέγεται. Τόσο την πολιτική όσο τη λογική. Επάνω τους να χτίσει την ηθική και πολιτική αναγέννηση. Γιατί αυτό που υπάρχει ούτε πολιτική είναι ούτε λογική ούτε λόγος. Μόνος ψόγος είναι. Ακόμη και η παραδοσιακή ρητορική από επιδεικτική έστω τέχνη, κατέληξε σε επιδειξιομανία πολιτικών ακαδημαϊκών και άλλων.

6. ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΨΕΜΑ

Δεν είναι τυχαίο ότι τα πράγματα γίνονται πιο τραγικά με το λόγο των αξιωματούχων της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ένα παράδειγμα είναι η φράση: «το όχι αποενοχοποιεί την Τουρκία». Το λέω αυτό για τους εξής επιπλέον λόγους: 1. Όλοι γνωρίζουν ποιος κατέβαλε τα μέγιστα για την αποενοχοποίηση. Αν ζούσε ο Μένιος θα έλεγε: «δεν δικαιούστε δια να κλπ.». 2. Πριν από την βάσανο της λογικής εξέτασης και ισορροπίας της φράσης, πρέπει κανείς να σημειώσει τα άλλα μεγάλα βάρη. Εν προκειμένω το ενσυνείδητο ψέμα. 3. Μπορεί να είναι όντως δύσκολη η έρευνα της αλήθειας όμως για τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει και το: «κρείττον το σιγάν». Δεν είναι άλλωστε λίγοι επώνυμοι αυτοί που το κάνουν. Αλλιώς το ψέμα γίνεται θράσος και αιδώς σε τέτοιο σημείο που ακόμη και τον εκ Σύρου συγγραφέα της Πάπισσας Ιωάννας θα πειθανάγκαζε να ξανασκεφτεί το μικρό όνομα της ηρωίδας του. Έστω να το αλλάξει κατά τι. 4. Η αποενοχοποίηση έχει δικό της σήμα κατατεθέν. Υπάρχει ολόκληρη σχολή, ομάδα, συγκεκριμένα πρόσωπα που ασχολήθηκαν συστηματικά όλα αυτά τα χρόνια και ασχολούνται με την προώθησή της. Σε αυτήν επένδυσαν το μέλλον τους. Θα μπορούσε η από εδώ πλευρά να αντιτείνει το: «είπε ο γάιδαρος κλπ.». Όμως αυτοί, ακόμη και στον πετεινό, δεν διστάζουν να μεταβιβάσουν δικές τους αμαρτίες.

7. ΥΠΕΡΕΒΗΣΑΝ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΙΣ Η.Π.Α.

Ας πάμε όμως στη σχέση του όχι με την αποενοχοποίηση της Τουρκίας, μέσα από την Αριστοτέλεια λογική. Η πρώτη που το διαψεύδει είναι η ίδια η γειτονική χώρα, που κινεί γη και ουρανό για το ναι. Απλώς δεν επιθυμεί πολύ μεγάλο ποσοστό ναι στα κατεχόμενα γιατί εξ αντικειμένου τότε θα επιβεβαιωθεί το ετεροβαρές του σχεδίου. Ένα και ένα κάνουν δυο, είναι αυτά για την Τουρκία. Αν πάλι η ίδια αρχική φράση παραπέμπει στο γνωστό e-mail από πολύ μακρινή Ήπειρο, και στον δήθεν κίνδυνο διχοτόμησης και αναγνώρισης του ψευδοκράτους, πέραν των λογικών κατασκευών εσωτερικού χώρου, και πέραν των γραπτών δεσμεύσεων των χωρών μελών της Ε. Ε. υπάρχουν και άλλα. Γράφω γι αυτά στο κείμενο: Ούτε αναβολές ούτε παροτρύνσεις. Για τα οποία πασχίζουν αδιακρίτως κομματικής προέλευσης άπαντες οι θιασώτες του ναι. Μερικοί μάλιστα ως προς την αναβολή υπερέβησαν ακόμη και τις Η.Π.Α. Ένας εξ αυτών είναι ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης.

8. ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Για να πεισθεί και ο πιο δύσπιστος αναγνώστης, οφείλουμε να επισημάνουμε με τη σειρά μας ότι αν το όχι αποενοχοποιεί και επόμενα το ναι ενοχοποιεί την Τουρκία, αναμφίβολα ενοχλεί που η σημερινή τους στάση βρίσκεται σε πλήρη δυσαρμονία με τον προηγούμενο βίο τους. Με αφορμή λοιπόν την Κυριακή του Θωμά, άφησα για καπάκι το ζήτημα της αντίφασης. Με δεδομένη την Αριστοτέλεια διατύπωση ότι δυο αντιφατικές κρίσεις για το ίδιο ζήτημα υποχρεωτικά αποκλείεται να είναι και οι δυο αληθινές, οφείλω να πω και τα εξής. Όσο διακαώς η γειτονική χώρα κινεί γη και ουρανό για το ναι και όσο αρνείται κάθε ιστορική της ενοχή, άλλο τόσο υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες τα ναι του συμβουλίου αρχηγών. Αποδεικνύεται ότι όχι μόνο δεν την αποενοχοποιεί το ναι αλλά και τη βρίσκει έμπλεο χαράς και ικανοποίησης. Κάτι άλλωστε που δεν συμβαίνει πρώτη φορά. Επιβεβαιώνει απλά το ότι η Τουρκία αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται. Το μαύρο όσο και βρόμικο ΄99 δεν απέχει πολύ. Αμφότερα τα γεγονότα αποτελούν όψεις της αλήθειας. Δηλαδή του εθνικού.

9. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Παρόλα αυτά κρατείται ως θετική σημείωση το γεγονός ότι αφού υπάρχει ακόμη στο λεξιλόγιό τους το ρήμα «αποενοχοποιώ» έστω και χωρίς να το θέλουν, ομολογούν ότι συνεχίζει ακόμη να υφίσταται τουρκική ενοχή. Άλλωστε αποενοχοποίηση ενόχου υπάρχει, αθώου δεν υφίσταται. Άλλο τώρα αν εις βάρος αθώων, γίνονται εκ μέρους της τουρκικής πολιτικής, πλείστες όσες ενοχοποιήσεις, όπως επί του Ελληνισμού. Άλλο επίσης που ο τελευταίος αυτός δεν επικαλείται το: «ένοχος ένοχο, ου ποιεί». Κάτι που σε άλλη βέβαια κλίμακα και πεδίο, ισχύει και για τα καθ ημάς, στο εσωτερικό. Αποδεικνύεται ότι όσο το ναι δεν μπορεί να ενοχοποιήσει το όχι, με το έωλο επιχείρημα, ότι δήθεν αποενοχοποιεί την Τουρκία, άλλο τόσο το όχι, ενοχοποιεί το ναι. Η ιστορία βρίθει παρόμοιων παραδειγμάτων. Υπάρχει ακόμη μια εβδομάδα για τις καλές υπηρεσίες της λογικής.

10. ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΛΗΝ ΤΟΥ ΣΥΝ

Για τα μεγάλα πλην του Συν, μίλησα δια μακρών. Τόσο στο «Ελλάδα, Κύπρος, Λογική: ένας ακόμη λόγος για όχι.» όσο στο «ούτε αναβολές ούτε παροτρύνσεις». Σήμερα οφείλω να πω κάτι άλλο. Στο επόμενο φόρουμ μπορούν να έχουν ένα μεγάλο και πολύχρωμο πανό -σαν αυτά που ετοιμάζουν επί ημέρες- όπου πέραν της εικονιζόμενης Κύπρου, μπορεί επίσης να γράφει: «Είμαστε ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, πλην Κύπρου. Εκεί είμαστε υπέρ της». Πρόκειται για τυπική αντίφαση. Δεν μπορούν να είναι με τον Bush {βλέπε Κύπρο} και να μην είναι με τον Bush {βλέπε Ιράκ}. Είναι άλλωστε γραμμένο σε όλα τα εγχειρίδια: «Είναι αδύνατο να είναι το Είναι και το μη Είναι ταυτόχρονα». Μπορεί να συμβαίνει το ένα εκ των δυο. Ας διαλέξουν όποιο θέλουν. Μια άλλη φορά πολύ ευχαρίστως να εξηγήσω, γιατί θα τους πρότεινα το δεύτερο. Απλά να τους προϊδεάσω από τώρα. Το πρώτο είναι πιο δύσκολο γιατί θα τους κοστίσει και λόγω Κεμάλ. Θα μπλέξουν με το ζήτημα της Δημοκρατίας δηλαδή.

11. ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΤΗΣ 7ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ

Αυτό που ενοχοποιεί την πολιτική διάσταση είναι το ίδιο που διαχέεται παντού. Επόμενα στο εσωτερικό κάθε κοινωνικοπολιτικού σώματος. Δεν μιλώ για κόμματα που άλλωστε δεν υφίστανται ως λόγος, πόσο μάλλον ως διάλογος ή ως άλλες θεσμικές μορφές, διασκέψεις, συνέδρια κλπ. Μιλώ για εργασιακούς χώρους, πόλεις, άλλες κοινωνικές κατηγορίες, που υπερβαίνουν συνολικά τους μισούς Έλληνες. Είναι αυτοί που δεν συμφωνούν με τους επικεφαλείς των κομμάτων τους έστω και αν μόλις πριν από σαράντα ημέρες τους ψήφισαν. Παρόλα αυτά σήμερα όχι λίγοι εξ αυτών και εξ όλων των κομμάτων, αισθάνονται ως εάν επρόκειτο για τα σαράντα. Καλά ξυπνητούρια σε κάποιους παλιούς μου συντρόφους που κατόπιν εορτής ανακάλυψαν την πρόταση του Δημοψηφίσματος. Όσοι διαβάζουν, γνωρίζουν όλες τις επί μέρους διαστάσεις του τόσο μεγάλου αυτού ηθικού και πολιτικού ζητήματος που βάλαμε από την προηγούμενη ακόμη της κατάθεσης του σχεδίου Ανάν, και που τις έπνιξαν όλες. Στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει το κάλλιο αργά παρά ποτέ. Λένε, το πουλάκι πέταξε.

Για το τι όφειλε να κάνει μια Ευρωπαϊκή πολιτική παιδεία έχω γράψει επίσης. Ένα μόνο καινούργιο έχω να προσθέσω. Πώς να αναδειχθεί το μεγάλο όχι μιας μικρής χώρας. Όσο η ενδοτικότητα στον ένα ή τον άλλο ξένο παράγοντα έχει την αφετηρία της στην πολιτική ανωριμότητα αν όχι στη βλακεία άλλο τόσο βλακεία με περικεφαλαία αν όχι στημένη προβοκάτσια αποτελεί το να αποδίδει κανείς στους όποιους θεσμικούς χειριστές της εθνικής πολιτικής, τις γνωστές βαριές μομφές. Το έργο το ξαναείδαμε πολλές φορές. Μιλώ για τη διαμέσου συγγενών μεθόδων διακυβέρνηση. Ο εθνικισμός στην Ελλάδα είναι κατασκευή εξωελλαδικής πολιτικής σχολής. Τόσο μυαλό δεν έχουν οι ημεδαποί. Εν προκειμένω οι θιασώτες του ναι. Χώρια που δεν πιστεύουν ούτε οι ίδιοι σε αυτά που λένε. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ίδιοι θλιβεροί, με διάφορα αζημίωτα, καριερίστες, το υπερασπίζονται στα συνώνυμα με το φασισμό υπερπλήρη κιτία. Αυτά που ονομάζουν κανάλια. Ανοικτούς δηλαδή αγωγούς ροής και προβολής νέων, τόσο ως ουσιαστικό όσο και ως επίθετο. Επόμενα, νέων προϊόντων. Μεταξύ αυτών πολιτικά, πνευματικά, πολιτισμικά. Ακόμη και πρότυπα. Λέω τι όφειλαν.

13. ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ

Τι φαντάζομαι ότι θα γίνει. Η ιστορία τα έφερε έτσι ώστε για άλλη μια φορά ο Ελληνισμός, εν προκειμένω ο Κυπριακός αλλά και όλοι οι υπόλοιποι Ελληνισμοί, πλην των επικεφαλείς του Ελλαδικού, όχι μόνο να βροντοφωνάξουν όπως παλιά αλλά οι Κύπριοι με την προσωπική μαρτυρία και την οσονούπω ψήφο, να συγκεντρώσουν μεγάλες συμπάθειες από πολλές διεθνείς μπάντες. Μπορεί να το κρύβουν εδώ όμως η Κύπρος δεν είναι μόνη. Το χθεσινό Συμβούλιο Ασφαλείας αποτελεί αψευδή μάρτυρα. Από τη Ρωσία την Κίνα και τη Γαλλία μέχρι τη Γερμανία, το ένα τους μάτι, το καλό, το είχαν προς τη Λευκωσία. Ακόμη και η Αλγερία. Ιδιαίτερα η τελευταία που δεν είναι και χριστιανή ορθόδοξη χώρα, όπως κάποιοι θα ανέμεναν να εκφραστεί διαμέσου της θρησκευτικής αλληλεγγύης. Το χθεσινό συμβούλιο ήταν μια νέα Κοπεγχάγη. Μια ακόμη απόδειξη ότι υπάρχουν τρίτες χώρες που φέρονται πολύ περισσότερο από Ελλάδες. Φαντάζεται κανείς αν η δική μας χώρα εκλέγονταν στο Συμβούλιο Ασφαλείας και μετείχε των εργασιών τι ηχηρό, με στεντόρεια φωνή, ναι σε όλα, θα έλεγε. Θα θύμιζε την άλλη μεγάλη θλίψη. Τη Βουλή των Ελλήνων της οποίας πολλά μέλη ξέρουν τι όφειλαν να κάνουν σήμερα. Να φέρουν το ζήτημα της επικύρωσης του Δημοψηφίσματος της Κύπρου. Να επικυρωθεί αντί να τηρούν σιγή ιχθύος. Δεν τους τιμά. Δυο φορές δεν τιμά τους εκ Θράκης συμπατριώτες μου.

Επειδή στις διεθνείς σχέσεις πολλοί υποστηρίζουν ότι υπέρ πάντων βρίσκονται τα κρατικά συμφέροντα, οφείλω να πω ότι δεν γνωρίζω τα των Αλγερινών. Ίσως λόγω Γαλλίας να πήρε τη θέση αυτή που πήρε Όμως ενώ από την μια επιβεβαιώνεται η πολυκεντρικότητα στην παγκόσμια σκηνή που μπορούσαμε να κάνουμε τόσα πολλά, από την άλλη η ίδια η χώρα μας σιγεί όταν δεν κινείται στη σφαίρα της μονοκεντρικότητας. Ακόμη και τα κρατικά της συμφέροντα για άλλη μια φορά τα θυσιάζει υπέρ άλλων φίλων. Όπως τις διακρατικές σχέσεις αν και σαφέστατα έχει όφελος από την παρουσία στην Ε. Ε. της Κύπρου. Επίσης τις ίδιες τις εθνικές σχέσεις με ένα ιστορικό κομμάτι του Ελληνισμού.

Από πάνω τα ιθαγενή Μέσα προβάλλουν ως πανευρωπαϊκής εμβέλειας πολιτικές φιγούρες ενώ στην ουσία πρόκειται για τους χειρότερους που είχε ποτέ η χώρα. Και δεν μιλώ μόνο για τους απελθόντες. Δυστυχώς στην ίδια ρότα μπήκαν με το πρώτο και οι επελθόντες. Λέω δυστυχώς γιατί η Ελλάδα της αξιοπρέπειας κατέπεσε από το αεροσκάφος που εκτελούσε τη γραμμή Γενεύη Αθήνα. Χάθηκε κατά τη διάρκεια της πτήσης. Δεν συνόδευσε την Ελλαδική αντιπροσωπεία ούτε καν μέχρι το Ελευθέριος Βενιζέλος. Ένας Πέτρος δεν αρκεί. Γι αυτό είπα για το καθοδόν. Γιατί τους ξέρω καλά. Πολύ καλά. Ήξερα ότι θα δικαιωθώ. Λες και η συνοφρύωση στην δήλωση ευθύς αμέσως μετά από τη λήξη των εργασιών της Λουκέρνης είχε να κάνει με Όργουελ. Με θλίψη, παρόλο που δεν ηττηθήκαμε. Κάτι που είχε επίσης μια μακριά τηλεοπτική ουρά. Από την άλλη πλευρά, τα χωρίς αντίκρισμα χαμόγελα του Ταγίπ.

Δεδομένου ότι το Αμερικανικό περί γίγαντος αίσθημα εξελίσσεται σε σύνδρομο τύπου Γολιάθ -δεν μπορούν να ερμηνευτούν αλλιώς οι σπασμωδικές κινήσεις στις οποίες προβαίνουν μια εβδομάδα πριν από το όχι- έπρεπε οι σύμβουλοί τους να τους πουν να παρατήσουν την υπόθεση. Εύσχημοι τρόποι υπάρχουν πολλοί. Ένας είναι στο όνομα των εν ισχύει καταστατικών χαρτών. Από τον Ο.Η.Ε. μέχρι το Αμερικανικό Σύνταγμα και μέχρι τις Συμβάσεις προσχώρησης των νέων κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τουλάχιστο τότε μπορεί να προσδοκά σε κάποιες ψήφους της Ομογένειας. Διαφορετικά, αν συνεχισθεί η εφιαλτική αυτή εβδομάδα να κρύβει διαρκείς παγίδες, απειλές και εκβιασμούς ας μη τους διαφεύγει ότι δεν αποκλείεται η ιστορία να τους παραπέμψει στο: «εξ όνυχος το λέοντα». Φαίνεται, δεν μπορούν να συλλάβουν τι σημαίνει ένας αποφασισμένος λαός. Αδυνατούν να το εκλάβουν ως ζήτημα όπου η αλήθεια αποδεικνύεται πολύ πιο δυνατή από τους αντιπάλους της. Ακόμη και από τους συγγενείς του νησιού. Τι να πουν και οι τελευταίοι που χρεωστούν τα μαλλιά της κεφαλής τους. Τόσο μέσα όσο και έξω και παραέξω όπου οφείλουν το από πολλών ετών τέλος νομιμοποίησης. Μιλώ για τους καθ ημάς.

16. ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ένας Θράκας ονόματι Στέντωρ, υπήρξε συνεργάτης των Αχαιών και του Αγαμέμνονα, του τότε Bush, κατά την εκστρατεία στην Τροία. Η εισβολή που ακολούθησε και την ονόμασαν επίτηδες πόλεμο -αυτό γίνεται πάντα με τους όρους- είχε να κάνει με την απροσμέτρητης αξίας γεωοικονομία της πόλης. Οι Θράκες τότε είμαστε στο πλευρό των συγγενών μας Τρώων -όχι βέβαια όπως είναι κάποιοι άλλοι οι σήμερα στο πλευρό των Κυπρίων- που αμύνονταν υπέρ αναλλοίωτων στους αιώνες αρχών και αξιών. Οι πρόγονοί μου γνώριζαν τι σημαίνει συμπαρίσταμαι. Μπορεί ο μακαρίτης Παναγιώτης Κανελλόπουλος να καμάρωνε για τους προγόνους του όταν τους έγραφε τις ομώνυμες επιστολές όμως και εγώ αισθάνομαι το ίδιο για τους δικούς μου, όπως ο Ρήσος. Μπορεί η στεντόρεια φωνή αντί για εφιαλτική, να έμεινε στην ιστορία ως δυνατή φωνή, -όπως είναι σήμερα η προπαγάνδα των Μέσων- όμως η γνώμη μου είναι ότι δεν θα συνεχισθεί αυτή η πλάκα. Θα ξαναγίνει εφιαλτική. Το επιβάλλει η ιστορική αποκατάσταση. Όπως αναδρομικά θα αποκατασταθεί η Κασσάνδρα για όσα ανίερα της καταμαρτυρούν ενώ υπέφερε τα πάνδεινα ως λάφυρο των εισβολέων.

Κατά τα άλλα, το σχέδιο του Γ. Γ. συνιστά καλομελετημένη θεσμική καθώς και νομική εισβολή. Εφαρμογή δικαίου επί Ρηγάτου. Είναι χειρότερη από Αττίλα, για έναν ακόμη λόγο. Γιατί η Κύπρος καλείται να την προσυπογράψει. Αυτό είναι ένα από τα νοήματα του ναι. Αγαθή τύχη που δεν πρόκειται να συμβεί. Μιλώ για το καθ ύψος κράτος. Τη θεσμική επιβολή ακυβερνησίας. Αυτό που ονόμασα διπλή παραπληγία. Δίπλα στο βαθύ τουρκικό κράτος και στο ρηχό Ελλαδικό θα προστεθεί και ένα υψηλό κράτος, κοκτέιλ, λίγο από όλα, με τη σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία να αντικρίζει τα κάθε κατηγορίας χόρτα από τις ρίζες προς τις κορυφές και όχι αντίστροφα, όπως σήμερα στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου.

Αυτά και άλλα, έπιασε στο φτερό ως ψυχανέμισμα ο Κυπριακός Ελληνισμός. Κάποιοι το λένε αλάθητο αισθητήριο. Άλλοι μίλησαν για συναίσθημα και προέβησαν και σε νουθεσίες. Άλλοι πάλι κάθε βράδυ στα δελτία επί μισή ώρα επιχειρηματολογούν τα καλά του εφιάλτη. Από ότι φαίνεται το χούι αυτό θα το πάρουν μαζί τους, παρόλο που, ου συνοδεύει ουδέν. Με αυτό ήρθαν με αυτό θα φύγουν. Μέχρι Αμερικανοί υπουργοί προπαγανδίζουν αδυνατώντας να κρύψουν την πρεμούρα που ξεχειλίζει η ματαίωση του σχεδιασμού. Δεν ξέρω τι από όλα συνέβαλε πιο πολύ στη διαμόρφωση του σημερινού κλίματος, αλλά για να πάρει τόσο σε μάκρος, μάλλον το πρώτο, το αλάθητο αισθητήριο πρέπει να είναι. Όπως θα είναι και μια λογική που μεταξύ των άλλων αποτελεί απόσταγμα Αριστοτέλειου νου, ιστορίας, παρόντος και εξασφάλιση προϋποθέσεων για εγγυημένο μέλλον. Γιατί τα συναισθήματα διακρίνονται κυρίως από το ευμετάβλητο.

Όσο όμως και αν ισχύει αυτό, είναι επίσης λογικό ότι πολλοί στην Αθήνα κατά το επόμενο διάστημα θα πάρουν μια επιπλέον κρυάδα και απογοήτευση -κι αυτά έχουν να κάνουν με αισθήματα- όταν ο Τάσος παρεισφρήσει -κατά την ασφαλίτικη ορολογία αλλά και δική τους- στην Ελλαδική ομάδα πολιτικής δημοφιλίας. Κάτι που θα εξελιχθεί σε μεγάλη αγωνία για τη συνέχεια και την τύχη του Αθηναϊκού πολιτικού προσωπικού που διαθέτει ξένες προς την, Κυπριακής ονομασίας προέλευσης, πολιτική παιδεία του Κύπριου προέδρου. Οι Έλληνες πολίτες θα αναζητήσουν, αν δεν το κάνουν ήδη, Τάσους στην Ελλάδα. Επόμενα συγγενείς παιδείες των εδώ περιφερειακών ονομασιών προέλευσης. Θα ψάξουν ανάλογες διανοητικές και πολιτικές ομάδες, που εδώ και χρόνια υπάρχουν που όμως έως σήμερα τα καλά παιδιά των Αθηνών, που καμώνονται και τους Δημοκράτες, έχουν σε αυστηρή απομόνωση στο πολιτικό πειθαρχείο και στο περιθώριο του περιθωρίου.

Γι αυτό αντί για τη λέξη «θανάτου» ο Μαρκές μπορεί στο πιο γνωστό του έργο, να βάλει το «όχι». Αυτό και αν δεν προαναγγέλθηκε. Το είπαν εξ αρχής οι πολίτες. Πήραν αμπάριζα τα κόμματά τους, και μέχρι το τέλος δεν αποκλείεται να το μετατρέψουν ακόμη και σε πάνδημο. Γι αυτό και έμελλε στη νέα εισβολή στα χαρτιά -γιατί περί αυτού πρόκειται- να μην έχει αίσιο τέλος. Όπως δεν πρόκειται να έχουν αίσιο τέλος οι εν Αθήναις υποδυόμενοι ρόλους Στέντορα. Να το πω αλλιώς. Αν όντως αποδειχθεί, όπως άλλωστε φαίνεται, ότι είναι περιττή μια νέα τραγωδία, δεν σημαίνει ότι θα λείψουν οι τράγοι. Όχι αποδιοπομπαίοι. Μιλώ για τους εν γνώσει ότι τελούν υπό αποπομπή. Φαντάζεται λοιπόν κανείς σε μια τέτοια εξέλιξη -που κάποιοι βιαστικά, όπως έδειξε η ιστορική συνέχεια, ονόμασαν κωμωδία- τον κλαυσίγελο του δάσκαλου του Αλέξανδρου. Όπως όλοι μας, όταν -ενθυμούμενοι τη ρήση του ορμώμενου από την πόλη με τα συναισθήματα, κυβερνήτη- ψελλίσουμε: Αντί του Αριστοτέλους, ο Στέντωρ.

____________________

1. Σχέδιο Ανάν. Ναι μεν όχι, αλλά πως; , 23 Μαρ.΄04,

1. Από τον Οδυσσέα στη Νέα Ευρώπη, Αύγουστος 2002,

2. Δημοψήφισμα για την Κύπρο, 10 Νοε.΄02,

3.1 Μια νέα τραγωδία είναι περιττή, 11 Δεκ.΄02,

3.2. Η επανένωση της Κύπρου, 1 Ιαν.΄03,

4. Η Κύπρος μπορεί και μόνη της, 23 Φεβ.΄04,

5. Στο πλάι της αλήθειας και της Κύπρου, 15 Μαρ.΄04,

6. Το αληθές-πολιτικό, 20 Μαρ.΄04,

7. Μια χώρα τετραπληγική. Η Κύπρος του σχεδίου Ανάν, 24 Μαρ.΄04,

8. Μια Ελλάδα νουνεχής, 29 Μαρ.΄04,

9. Μια Κύπρος Πρότυπη Δημοκρατία, 30 Μαρ.΄04,

10. Πολιτικός Ελληνισμός, 4 Απρ.΄04,

11. Η Κύπρος δεν είναι πλέον θήραμα, 5 Απρ.΄04,

12. ANAN, NON PASSARAN, 7 Απρ.΄04,

13. Ευχές Χρήστου Κηπουρού, 11 Απρ.΄04,

14. Ανωφελές συμβούλιο αρχηγών, 11 Απρ.΄04,

15. Μαθήματα από την Κύπρο, 14 Απρ.΄04,

16. Η Βουλή να επικυρώσει το Δημοψήφισμα, 14 Απρ.΄04,

17. Ελλάδα, Κύπρος, Λογική. Ένας ακόμη λόγος για όχι, 16 Απρ.΄04,

18. Ούτε αναβολή ούτε παροτρύνσεις, 16 Απρ.΄04,

19. Από τον Στεντόρεια Αθήνα του ναι, στην Αριστοτέλεια Κύπρο του όχι, 18 Απρ.΄04,