ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ

του Χρήστου Κηπουρού {*}

Η αποψινή πρωτόγνωρη λογοκρισία που έγινε σε βάρος της συνέντευξης του Κύπριου Προέδρου από άπαντα -πλην εικοσαλέπτου ενός- τα Αθηναϊκά Μέσα, προφανώς δεν προέκυψε συμπτωματικά. Ούτε αποτελεί συλλογική απόφαση των Μέσων. Έστω αυτών των γνωστών Μέσων, χωματερών. Έστω και αν έκαναν πρόβα από την προηγούμενη φορά. Δεν μιλώ για τη διακοπή για τεχνικούς λόγους. Δέχομαι ότι όντως οφείλεται εκεί. Όμως δεν μπορώ να κρίνω διαφορετικά τη στάση της Δημόσιας τηλεόρασης. Γιατί καταρχήν στη λογοκρισία μετείχε ενεργά η ίδια -που κατά τεκμήριο δεν κάνει ποτέ του κεφαλιού της- και στην οποία, την ίδια ακριβώς ώρα, υπήρχε συνέντευξη με τον βοηθό του Γ. Γ. στη Λευκωσία, που αλλού είπα ότι περίπου θυμίζει ύπατο αρμοστή της Μεγαλονήσου. Ποιοι Ίνκας και Περού, από όπου κατάγεται και ποιοι ιστορικοί λαοί που τους συνδέουν ισχυροί δεσμοί με τους αντίστοιχους Μεσογειακούς. Ο πιο μοιραίος πρεσβευτής τους. Ειδικά για όλους τους Έλληνες και Κυπρίους Δημοκράτες που μέρος της παιδείας τους αποτελούν τα παγκόσμια φημισμένα δοκίμια ερμηνείας της Περουβιανής πραγματικότητας που έγραψε ο τόσο άτυχος όσο και μεγάλος εκείνος συμπατριώτης του, ο Μαριατέκι.

Ένα γνωστό όσο και παλιό ερώτημα, τίθεται πλέον ως εξής. Ποιος κυβερνάει και αντιπολιτεύεται αυτόν τον τόπο; Η απάντηση είναι ότι αμφότεροι, μόνο την εντολή του λαού που τους ψήφισε δεν σέβονται και τιμούν. Απλά αποτελούν ιμάντες μεταβίβασης έξωθεν εντολών. Αν δεν το προκάλεσαν αυτό απόψε, το σιγόνταραν. Πρόκειται για πολιτικούς ανταποκριτές. Τι όχι και τι ναι. Αυτή η πολιτική Αθήνα είναι μόνο για ουαί. Το ουαί του νέου κύκλου που με μεγάλη πολύ μεγάλη καθυστέρηση, αρχίζει από τη Δευτέρα. Η Ελληνική πολιτική πρωτεύουσα βγαίνει από ένα ηθικό κυρίως αλλά και πολιτικό Βατερλό. Πολλοί επεχείρησαν να μπουν απέναντι στον Τάσο, όλες αυτές τις ημέρες. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου θύμισαν τον Γουλιμή να βγαίνει και να λέει: ανθημών Τρικούπης. Έλεος. Τους είδα φραστικά να επιτίθενται σε μητέρες αγνοουμένων, να ιδιοποιούνται την Κυπριακή ένταξη, επειδή από λόγους αβροφροσύνης και αγάπης προς τη μητέρα πατρίδα, η ηγεσία της Μεγαλονήσου, τους ευχαριστεί.

Πρώτη φορά μια μέρα αντί για είκοσι τέσσερις ώρες κρατάει σαράντα οκτώ. Συνεχίζεται η 21η Απριλίου και κατά την 22α του ίδιου μήνα. Μαύρη η μια, τάλε κουάλε και η άλλη. Αυτό ακριβώς είχαμε σήμερα. Αυτά δεν είναι Μ. Μ. είναι S. S. Μεγάλη η ύβρις που έγινε στην πόλη που γέννησε την Πολιτική και τη Δημοκρατία. Νομίζουν ότι θα τους σώσει η Αθήνα 2004. Πλανώνται γιατί σε μικρό χρονικό διάστημα δεν θα τη θυμάται κανείς. Όπως και τους ίδιους. Αντίθετα η Κύπρος 2004 θα μείνει για πάντα στην ιστορία. Θα είναι η νέα μεγάλη επέτειος. Ένας λόγος που έχουν χάσει τα λογικά τους και δεν ξέρουν τι λένε και τι κάνουν, είναι και αυτός. Μερικοί έχουν να πληρώσουν αναδρομικά πολλά. Ξέρω έναν πρώην πολιτειακό παράγοντα, που κάθε φορά που θα τα βρει μπαστούνια, εξαφανίζεται. Κρυολογεί. Αυτός που μας συκοφάντησε κατά το μαύρο όσο και βρόμικο 1999 παρακρατικούς. Που ο ίδιος ελέγχεται για ανάλογη στάση. Που και τώρα, όλη η γνωστή διακομματική πολιτική σχολή αυτό είχε κατά νου να επαναλάβει. Αλλά που πλέον δεν τους παίρνει. Εξ ου και η καταφυγή στα μετόπισθεν. Πρώτη ζώνη άμυνας αποτελεί η δια των Μέσων λογοκρισία. Το δεύτερο σπίτι τους. Γιατί είναι πολύ μικροί να αντιπαρατεθούν ως ίσος προς ίσον. Μόνο δια συκοφαντιών πέτυχαν όσα πέτυχαν. Και δια εκβιαστικών διλημμάτων. Φαντάζομαι, αν ήταν στη θέση του Κύπριου προέδρου, με ποιο δίλημμα θα εκβίαζε.

Αν όπως συχνά λέω η καθαίρεση του αόρατου τηλεοπτικού τσιμεντένιου τείχους της πρωτεύουσας είναι προϋπόθεση για την αληθινή αναγέννηση της Δημοκρατικής παράταξης, απόψε απεδείχθη περίτρανα ότι οι ίδιοι οι θεματοφύλακές της τελευταίας, αποτελούν οργανικό μέρος του τείχους. Η καθαίρεσή του προϋποθέτει τη δική τους καθαίρεση και απομάκρυνση. Όλων αυτών των ανθρώπων από τσιμέντο. Αλλιώς θα σέρνονται από δω και από εκεί. Χλεύη των πάντων. Νικητών και ηττημένων. Δεν γνωρίζω ποιος και που παρενέβη. Η σιγή τους φτάνει και περισσεύει. Πέραν των άλλων προδίδει την ενοχή τους. Ποια αναγέννηση και ποια ανάσταση. Ένας διαρκής επιτάφιος τους περιμένει στη συνέχεια. Τι ναι και τι όχι. Αυτούς χρειάζεται να τους λέει κανείς δημόσια, αιδώς. Το δόγμα που εφήρμοσαν όλο αυτό το διάστημα είναι: H Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται στον Ανάν.

Πέραν των άλλων είναι άσχετοι περί τη θαλάσσια γεωοικονομία της Μεσογείου.

Για Οργουελιανά, παλαιόθεν έχουν γραφεί πολλά. Όμως εδώ και καιρό πλέον έχουν αρχίσει να γράφονται για Παουελιανά κόμματα. Ποια Ευρωπαϊκή Ελλάδα και ποια Ελληνική. Η αποψινή ήταν Παουελιανή Ελλάδα. Η συνδρομή αυτή των Ελλήνων κυβερνητικών και αντιπολιτευτικών αξιωματούχων στην αποψινή, μαζική όσο ποτέ λογοκρισία, έχει να κάνει επίσης και με κάτι άλλο. Δεν είναι μόνο η αφετηρία της εντολής. Είναι κυρίως η αγωνία της προσωπικής τύχης του καθένα χωριστά για τη συνέχεια. Γιατί εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα. Γιατί τους αναμένει πολύ δυσάρεστη συνέχεια. Το ουαί που έλεγα πιο πάνω. Τι πιο λογικό να πει κανείς ότι όταν ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών τηλεφωνεί μέχρι και μικρά κόμματα, να μη το επαναλάβει με τα λεγόμενα μεγάλα της περιοχής. Σαν αυτά που αντιμετωπίζονται ως γονική παροχή και πατρική κληρονομιά από πολλούς.

Αν φανταστούμε το Κυπριακό στην δικονομία και το ρόλο του καθενός μέρους τότε σε ότι αφορά το λεγόμενο Ελληνισμό πρόκειται για μια υπόθεση στην οποία ναι μεν η νομική ομάδα και κυρίως ο επικεφαλής της γνωρίζουν πολύ καλά την υπόθεση και την υπερασπίζονται εξίσου καλά όπως της αξίζει, όμως οι μάρτυρες υπεράσπισης όχι μόνο δεν κάνουν για υπεράσπιση αλλά ούτε καν για μάρτυρές της. Μόνο για ψευδομάρτυρες κάνουν. Μια πολιτική Ελλάδα γεμάτη από ψευδομάρτυρες όταν δεν φέρονται ως πολιτικοί ανταποκριτές ή και τα δυο μαζί. Δεν ξέρω τι θα λένε τη Τρίτη. Εγώ πάντως δεν περίμενα όταν έγραφα τους «κλικλήδες» να δικαιωθώ τόσο γρήγορα για τους δυο επικεφαλείς του ναι. Πόσο μάλλον για τους παρεπιδημούντες.

Ευτυχώς που υπάρχει αυτή. Οι πολίτες της Μεγαλονήσου αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τι σημαίνει αθηναϊκή πολιτική τάξη. Τόσο οι Κύπριοι του ναι όσο οι Κύπριοι του όχι οφείλουν να πληροφορηθούν για την Αμερικανική όσο Κεμαλική συμπολιτευτική και αντιπολιτευτική Ελλάδα. Το αληθές εθνικό λέει ο συνονόματος ενός ήρωά τους. Αρκετά με το εμπόριο του εξωραϊσμού της Ελλαδικής εικόνας. Μαζί με το νησί τους οφείλουν να δουν την θλιβερή αυτή κατάληξη της λεγόμενης μητέρας πατρίδας τους. Από την μια πλευρά είναι η κουτοπονηριά των κυβερνώντων με τη θέση: «προς το ναι αλλά μπορεί και κάτι άλλο», και την ίδια στιγμή από πίσω, η λογοκρισία στη Δημόσια τηλεόραση να πάει σύννεφο. Η απουσία μπλε Πρωτόπαπα από την Κυβέρνηση δεν εμποδίζει την αντιπολίτευση να ζητήσει την παραίτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Τι λέω όμως. Ποιος θα το κάνει αυτό. Εδώ από την άλλη πλευρά υπάρχει αξιωματική συμπολίτευση. Ευδοκιμεί αν δεν κυριαρχεί ο κυνισμός. Υποστηρίζουν όλοι τους -παρά τις δήθεν μεταξύ τους διαφορές- τέτοιο ναι, που νομίζει κανείς ότι ακούει Χαβιέ Σολάνα. Παρόλα αυτά προτιμότερο είναι ένα μικρότερο ποσοστό του όχι, παρά ένα μεγαλύτερο που μέσα του ενυπάρχει θυμός και οργή για όσα εις βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού αποδεδειγμένα απεργάζονται τα καλά παιδιά των Αθηνών. Καλοδεχούμενα όχι, με βάση την δική μας ανάλυση, είναι οι μέχρι τώρα Δημοκράτες πολίτες που έκλιναν στο ναι, και έμαθαν το αποψινό συμβάν και τα του μικρού πραξικοπηματικού αθηναϊκού ναι, γιατί περί αυτού πρόκειται, να συμβάλουν να διευρύνουν την πλειοψηφία του ναι, στον κάλαθο πλέον των αχρήστων που βρίσκεται στο δάπεδο του παραβάν, μέσα από απολύτως λογική διεργασία και κατάληξη. Όχι τίποτε άλλο να μη έχουν να λένε οι θιασώτες της λογικής περί συναισθηματισμού. Αλήθεια, δεν τους πείραξε αυτό που έγινε;

8. ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΡΙΝ

Αποτελεί μεγάλη και ιστορική ευθύνη μας να σταθούμε δίπλα στην Κύπρο. Πέραν των άλλων, από τα ιστορικά δίκαια μέχρι την ανάγκη ίασης σε αυτό που ονόμασα European Hospital αντί του Memorial των Η.Π.Α. που ανάμεσα σε άλλα την ανέμενε επιβολή αποπληξίας, η θέση αυτή εδώ ταυτίζεται με τον αγώνα για Δημοκρατική χώρα. Αποτελούσαν και αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος του πολιτικού Ελληνισμού. Γιατί αυτό που έκαναν απόψε, που προέβησαν ή ανέχτηκαν την αυθαίρετη πράξη κατάργησης κάθε έννοιας Δημοκρατίας, δεν έχουν σε τίποτε να το επαναλάβουν και άλλη φορά. Υποκρίνονται και τους Δημοκράτες. Γι αυτό το μεγαλύτερο και πολυτιμότερο μετά από την Ελευθερία αγαθό αξίζει τον κόπο να αγωνιστούμε. Το μόνο καλό που έκαναν τα κόμματα του ναι, ήταν να προκαλέσουν μνήμες, συνειδήσεις και παιδείες των Ελλήνων Δημοκρατών να πουν το ναι στη Δημοκρατία. Το όχι στον κάθε κατηγορίας και χρώματος τύπο γιέσμαν. Τι κι αν δεν ήταν πριν.

______________