Ελλάδα, Κύπρος, Λογική

Του Χρήστου Κηπουρού {*}

Ο αναγκαίος σεβασμός στους πολιτειακούς και τους πολιτικούς θεσμούς επέβαλε να απευθύνω την πρόταση που έκανα χθες για την επικύρωση του Δημοψηφίσματος από τη Βουλή των Ελλήνων, κατ αρχήν στο συμβούλιο αρχηγών και πριν από αυτό, στον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ελπίζω ότι στις επόμενες ημέρες θα επανέλθω με νέα επιστολή και πρόταση προς τους πρώην συναδέλφους. Ειδικά στους εκ της πατρίδας μου Θράκης και του Αιγαίου που μαζί με τη Μεγαλόνησο συνιστούν τον ενιαίο αμυντικό χώρο. Μιλώ για τη διανοητική, ηθική και πολιτική του ανασύσταση και αναγέννηση σε σχέση με τη σημερινή του ύπνωση. Αυτοί που διάβασαν την πρώτη επιστολή, θα πρέπει να θυμούνται ότι δεν αναφέρεται καν στο αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος. Και ότι το ζητούμενο είναι η δέσμευση ώστε να υπάρξει ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων, μεταξύ 26 και 30 Απριλίου, προς επικύρωσή του. Επίσης ότι στην κίνηση αυτή μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο τα μέλη της Βουλής που προέρχονται από τις συγκεκριμένες ιστορικές περιφέρειες.

Είναι κρίμα που δεν υπάρχει ένα Ελλαδικό πολιτικό κόμμα με επεξεργασμένη πολιτική παιδεία. Ούτε καν αυτό που στηρίζει το όχι και που, κατά τα άλλα, το τιμά αυτό που κάνει. Αν υπήρχε, θα μπορούσε χθες η κ. Παπαρήγα να προτείνει να εκδοθεί κοινό ανακοινωθέν έχον ως ελάχιστο κοινό παρανομαστή την ούτως ή άλλως εκπεφρασμένη δέσμευση καθώς και συμπαράσταση όλων των αρχηγών για απόλυτο -αυτή τη λέξη χρησιμοποιούν- σεβασμό, προς την ετυμηγορία των πολιτών της Κύπρου. Ότι δηλαδή τα πολιτικά κόμματα της μητέρας πατρίδας πέραν από τις απόψεις τους, περί το ναι ή το όχι, συμφωνούν και δεσμεύονται από κοινού να επικυρωθεί από την ολομέλεια της Βουλής, το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος της Κύπρου. Αυτό είναι το ελαχιστότατο του δόγματος, Η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται. Ένα εκατομμυριοστό συμπαράστασης αλλά και πράξη αξίας εκατομμυρίων. Δεν χρειάζεται τώρα να πω τι άλλο σημαίνει, συμβολίζει ή αναδίδει και μεταδίδει.

Γιατί με βάση τις πανθομολογούμενες πιέσεις και τη διάχυτη κινδυνολογία το εν λόγω δόγμα μάλλον βρίσκεται πιο κοντά στην εκδοχή: η Αμερική αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται ή η Τουρκία αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται, παρά ότι η Κύπρος αποφασίζει κλπ. Κατά τα άλλα, το τι είδους ναι λέει ο καθένας και πόσα κλικ απέχει το καθαρό ναι, από τα θολά, δεν έχει καμιά σημασία. Όταν έγραφα τους «κλικλήδες», δεν εννοούσα τα κλικ αυτά. Εννοούσα το μακαρίτη το Σοφοκλή Βενιζέλο που έμεινε ως «κλικλής». Ας μην επεκταθώ τώρα στο διχοτομικό εγγλέζικο σχέδιο Χάρτινγκ που πρότεινε σαν αντίβαρο στην επί του ίδιου εργαστηρίου κατασκευασμένη συμφωνία της Ζυρίχης του αείμνηστου Καραμανλή ούτε γιατί πήγε τον τελευταίο στις Η.Π.Α. κατά το παρθενικό του ταξίδι.

Απλά δεν περίμενα ότι οι θιασώτες της ίδιας ονομασίας προέλευσης, «Βρετανικές και Αμερικανικές γραμμές», όπως το σχέδιο Ανάν, θα αύξαιναν και θα πλήθαιναν. Ότι τους εξ αίματος γόνους μεγάλων ιστορικών ονομάτων «κλικλήδες», θα ενίσχυαν και εξ αγχιστείας πρόσωπα αν όχι εξ ιδεών. Τα οποία φαντάζομαι γιατί μπέρδεψαν χθες τα λόγια τους. Μάλλον λόγω της παγκοσμιοποίησης την οποία από τη μια αντιπαλεύουν με τα γνωστά φόρα και από την άλλη πήραν φόρα να προλάβουν να συνεργαστούν μαζί της. Άντε λέω ότι με τα Μέσα καταργήθηκε η Δημοκρατία στη χώρα. Το ίδιο συμβαίνει με τη λογική; Μπορεί να υπάρχουν δυο κατηγορίες παγκοσμιοποίησης. Η καλή και η κακή. Όπως με τη χοληστερίνη. Όμως άλλο αυτό και άλλο το να είναι κανείς υποχρεωμένος να δεχθεί ότι υπάρχει Bush κακός στο Ιράκ και Bush καλός στην Κύπρο. Εξ ου και το ναι υπέρ του σχεδίου.

Αυτό ήταν το πέμπτο συμβούλιο αρχηγών. Όπως ήταν η δεύτερη πράξη του προεκλογικού debate με τους εκ των υστέρων τηλεοπτικούς μονολόγους, με μόνη διαφορά ότι σήμερα εκτός των Ελλαδιτών απογοήτευσαν και τους Κυπρίους. Έναν αξιοπρεπή με μεγάλο και ισχυρό αίσθημα ευθύνης λαό που έχει εμπιστοσύνη στις εκπροσωπήσεις του όσο στον ίδιο τον εαυτό του και που γι αυτό θα τρίβουν τα μάτια τους στην Ευρώπη από το νέο του πέταγμα, ως ισότιμου εταίρου. Μάλιστα δε, μετά των τουρκοκυπρίων. Δεν προτίθεμαι να εξιδανικεύσω καταστάσεις. Όμως η ευγενής παιδεία της Κυπριακής πολιτικής τάξης μπορεί κάποια στιγμή να αναγνωρισθεί και στη Γηραιά Ήπειρο. Ότι όχι μόνο οι Κύπριοι φέρονται ως Δημοκράτες απέναντι στους τουρκοκυπρίους αλλά και μέχρι του σημείου ότι οι Δημοκράτες φέρονται ως Κύπριοι. Να παραφράσουν το λόγο γνωστού από την ιστορία Αγγλοκράτη πρωθυπουργού.

Μηδενός εξαιρουμένου, τα κυπριακά πολιτικά κόμματα αποφασίζουν για το τι θα πράξουν με συνδιασκέψεις και έκτακτα συνέδρια. Εδώ τα κόμματα της εγγυήτριας δύναμης τι έκαναν; Επιβεβαίωσαν ότι δεν υφίστανται. Επίσης το πόσο σέβονται την πολιτική και τη Δημοκρατία. Είναι να απορεί κανείς που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου τους, αντιτίθεται. Αν τους ενδιαφέρει κάτι είναι να στείλουν, ακόμη και την ύστατη ώρα, μήνυμα υπέρ του σχεδίου. Να τα λένε στη νύφη για να τα ακούει η πεθερά και επίσης η γειτονική συμπεθέρα. Ούτε είναι άσχετο με αυτά το αποτέλεσμα του συνεδρίου του Δημοκρατικού Συναγερμού. Συνεχίζουν να παλεύουν μια χαμένη υπόθεση. Τόση συμπάθεια πια στον Ανάν. Να την έδειχναν οι γείτονες πάει και έρχεται. Όμως εδώ, γιατί. Πάλι καλά που δεν είναι Έλληνας. Τρεις αρχηγοί μπορούσαν να τον βγάλουν μέχρι Πρόεδρο. Θα έσπαζε μέχρι το ρεκόρ του Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου. Εκτός αν προτιμήσουν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Πέραν των άλλων, λόγω κοινής πολιτικής σχολής. Τι και αν δεν είναι στο ίδιο κόμμα. Ακόμη και τον Κώστα Σημίτη, της ίδιας σχολής. Δική του φράση είναι, η ιστορική ευκαιρία που αφορούσε το ίδιο σχέδιο.

Πρέπει λοιπόν να διαθέτουν μεγάλο θράσος όσοι εξ Αθηνών λένε ότι συμπαρίστανται. Συμπαρίσταμαι σημαίνει στέκομαι πλησίον. Στην περίπτωση δε τραυματισμένης ασθενούς και δη συγγενούς -όπως την Κύπρο- τη στηρίζω με κάθε ηθικό και υλικό μέσον. Αυτά λέει η γραμματεία και διδάσκει η ιστορία. Δεν σημαίνει ψάχνω να βρω θετικά στοιχεία στους εντεταλμένους να την πλήξουν και να την αποπλήξουν. Ούτε το, να σε κάψω Κύπρο μου να σ αλείψω λάδι να γειάνει. Φαίνεται στα μάτια τους το μεγάλο ψέμα. Ιδιαίτερα όταν έχουν κινητοποιηθεί θεοί και δαίμονες να βρεθεί ένας τρόπος να αναβληθούν τα Δημοψηφίσματα και συμμετέχουν και εκ των καθ ημάς. Ενώ ψάχνουν να βρούνε τρόπους να φιμωθεί η λαϊκή έκφραση στο νησί, την ίδια στιγμή ορκίζονται πίστη. Και μετά περιμένει κανείς πολιτική διαπαιδαγώγηση και ηθικά πρότυπα στην ημεδαπή. Αν είναι δυνατόν. Ποιον θα εμπνεύσουν. Μόνο ως παραδείγματα προς αποφυγή μπορούν να χρησιμεύσουν. Και ας είναι αρχηγοί έστω και πρωθυπουργοί.

Ως προς ένα σημείο θυμίζει ην άνοιξη του ΄67. Ενώ επρόκειτο τότε να παλιννοστήσει η Δημοκρατική παράταξη, την οποία είχαν από μέσα της μετατρέψει πριν από δύο έτη, το ΄65, σε «χλεύη των ηττημένων», όπως έλεγε ο Γέρος της Δημοκρατίας, φίμωσαν το Ελληνικό λαό στις 21 Απριλίου. Θέλω να πω ότι η αναβολή του Δημοψηφίσματος, αν ο μη γένοιτο, συμβεί θα συνιστά πραξικόπημα σε βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού. Μόνος στόχος του είναι να ανακόψει και να ματαιώσει την ετυμηγορία του. Και στις δύο περιπτώσεις ο λόγος είναι ο ίδιος. Να μη γίνει η 24η Απριλίου 2004 αυτό που αξίζει. Αν συμβεί κάτι τέτοιο με συνέργια ειδικά του κόμματος που θέλει να ονομάζεται Δημοκρατική παράταξη, τότε καλύτερα είναι να κατεβάσει τα στόρια. Γιατί θα γίνουν χλεύη των πάντων. Νικητών και ηττημένων. Με δυο διαφορές. Η μια είναι ότι άλλοι είναι τώρα οι ηττημένοι σε σχέση με τις εκλογές του 1964. Στη δεύτερη, ο εγγονός Παπανδρέου κινείται στην ίδια σφαίρα με τον τότε και τον τώρα πρωταγωνιστή Μητσοτάκη καθώς και τον κοινό τους υπερατλαντικό φίλο να ασκεί και πάλι τους ίδιους ωμούς εκβιασμούς και τις εν ψυχρώ απειλές. Όπως στο ίδιο μήκος κύματος κινείται -εμμέσως πλην σαφώς όπως κατά κόρον λέγεται- ο ανεψιός Καραμανλής και η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και επόμενα οι ευθύνες που έχουν αμφότεροι, δεν είναι καθόλου μικρότερες από εκείνες της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Απεναντίας.

Το Α.Κ.Ε.Λ. άλλα είπε. Πρότεινε απόσυρση και επαναδιαπραγμάτευση πριν από το ναι. Άλλο τώρα αν αποτελεί παιχνίδι με τη φωτιά -κατά τη γνώμη μου αποτελεί- με τον Γ. Γ. να περιμένει S.M.S. από τις δικές του θετές μητέρες πατρίδες, να δράσει. Ας μην επαφίενται στα τουρκικά όχι στην αναβολή. Οφείλουν να ξέρουν ότι στα παζάρια ούτε ναι υπάρχει ούτε όχι. Και το χειρότερο αυτό που καλλιεργείται είναι η σκέτη αναβολή, που, μεταξύ άλλων, όπως η διατήρηση του πέμπτου σχεδίου, δείχνει τι είδους σεβασμό προς τη Δημοκρατία έχουν όσοι αναμειγνύονται σε τέτοιες πράξεις. Μόνο λαοί που έχουν υποστεί πλήθος ζυγών, έχουν τόση καρτερικότητα σε όσα βλέπουν να τους επιφυλάσσουν εχθροί και φίλοι και δυστυχώς και συγγενείς. Είναι να απορεί κανείς με την αντοχή του συγκεκριμένου λαού. Η δική μας συμπαράσταση πέραν των ειλικρινών αισθημάτων -εμάς δεν μας αγγίζει καμιά νουθεσία, τόσο επειδή δεν ψηφίζουμε όσο γιατί θα πέσει κανένα κεραμίδι στα κεφάλια τους- είναι να του θυμίσουμε ότι από τη νέα του ιστορική περίοδο, την κοινοτική και την Ευρωπαϊκή υπολείπονται ημέρες δεκατρείς και μία.

Στο διάγγελμα που έκανε ο πρωθυπουργός τόνισε ότι μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής προοπτικής τα θετικά σημεία του σχεδίου Ανάν μπορούν να αποδειχθούν υπέρτερα των αρνητικών. Η διαπίστωση όμως αυτή φάσκει και αντιφάσκει γιατί αν η Κύπρος μπει χωρίς τα βάρη του σχεδίου, τότε τα θετικά της εισόδου θα αποδειχθούν υπέρτερα εξ αρχής. Ή το ένα θα ισχύει ή το άλλο. Ή θα μπει με το σχέδιο ή χωρίς αυτό. Και τα δυο μαζί αποκλείεται. Προς τι λοιπόν τότε το ναι. Εκτός και αν αποτελεί εκδούλευση προς κάποιους τρίτους εξ ων και τα σημερινά εύσημα. Πλην των τουρκοκυπρίων που γι αυτούς έχει ήδη προβλεφθεί πως θα αναληφθούν οι ευθύνες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εκτός και αν κάποιο μικρό έστω ποσοστό αναλάβουν, όπως ήδη έχουν δεσμευτεί να πράξουν οι ίδιες οι Ηνωμένες πολιτείες, απειλώντας ταυτόχρονα τους Ελληνοκυπρίους, εφόσον οι τελευταίοι ψηφίσουν όχι. Με άλλα λόγια έχει προστεθεί, ένας ακόμη λόγος για όχι.

_____________