Δεν
ήταν καθόλου δύσκολο στην Κυπριακή
ετυμηγορία να πάρει τη θέση προτύπου
για τους ιστορικούς λαούς. Από τη μια
ως νέο έπος. Από την άλλη ως ένα όχι
στο παράλογο. Απεδείχθη επίσης ότι
δεν ήταν δύσκολη υπόθεση ούτε και η
επόμενη ημέρα. Αν είναι για κάποιους
δύσκολη είναι για τους θιασώτες του
ναι, η διάψευση των οποίων πρόκειται
να έχει
μεγάλη συνέχεια, και όχι ιδιαίτερα
ευτυχή. Επίσης, σοβαρές απώλειες. Από
τη στιγμή δε που και οι ιέρακες τα
γυρνούν, οι μόνοι πλέον ανησυχούντες
και κινδυνολογούντες ανά την
οικουμένη, οι θλιβερές φιγούρες της
τηλεόρασης των Αθηνών μάλλον πρέπει
να έχουν κάτι. Επίσης, πλείστοι όσοι
αν όχι όλοι, από την απελθούσα, σε
ελάσσονες δε τόνους, από την
επελθούσα κυβέρνηση της Ελλάδας.
1.
ΕΥΤΥΧΕΣΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΕΣΤΕΡΗ
Πολύ ναι οι μεν,
λίγο ναι οι δε, η ουσία όμως είναι ότι
το ναι, το διαψευσθέν από το όχι,
είναι το εκφρασθέν τόσο μαζικά από
τον Κυπριακό λαό. Ως τώρα υπήρχαν
αμφιβολίες για τη Δημοκρατικότητά
των παλιών μου συντρόφων, η
περιφρονητική τους όμως στάση
απέναντι στο αποτέλεσμα δείχνει το
πραγματικό τους πρόσωπο. Αντί του
φωτισμού, ο σκιασμός. Η 24η Απριλίου 2004
είναι στον αντίποδα της 15ης
Φεβρουαρίου 1999. Μπορούν κάλλιστα να
χαρακτηριστούν ως η ευτυχέστερη και
η δυστυχέστερη ημέρα της πολιτικής
διαδρομής του Ελληνισμού ουκ ολίγων
δεκαετιών. Ανακτάται, μεταξύ των
άλλων, εννοιολογικά αλλά και
αποκαθίσταται ηθικά και ιστορικά, η,
από την περίοδο της Ζυρίχης,
κακοποιημένη φράση: «ευτυχέστερη
ημέρα». Μπορεί το ζεύγος της 24ης
Απριλίου 2004 και της 15ης Φεβρουαρίου
1999 να περιλαμβάνει μια νέα άσπρη και
μαύρη ημέρα του Ελληνισμού, όμως
μπορεί και ως πολιτική να κάνει πολλά.
Πιο κάτω, χωρίς να μπω σε
λεπτομέρειες θα πω τι, που και πως.
Μπορεί κάποιοι να λένε ότι το άσπρο
είναι μαύρο και αντιστρόφως. Εγώ πάλι
λέω {1} ότι η αγωνιστική
στάση στο Κουρδικό που με την
κατάδοση του Κούρδου ηγέτη,
συνοδεύτηκε με αποχώρηση από την
κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
όσο η παραγωγική, διανοητική και
πολιτική επεξεργασία και
επιβεβαίωση των ετών αυτών στο
Κυπριακό, δίνουν το ηθικό και
πολιτικό δικαίωμα, εκτός από Θραξ της
Ελλάδας, να είμαι Κούρδος και Κύπριος
πολίτης. Ελληνοκύπριος όσο
Τουρκοκύπριος αυτόχθων. Επειδή
επίσης είμαι Έλληνας και Ευρωπαίος.
2. ΤΟ ΑΚΡΟΝ ΑΩΤΟΝ ΤΗΣ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑΣ
Γι αυτό εκπλήσσομαι κάποιες φορές και σκέφτομαι και δρω σαν Λευκωσιάτης με όσα ακούω για τη Μεγαλόνησο. Να επέσειε κανείς άλλος το φάσμα της διχοτόμησης στην Κύπρο, να πάει στο καλό. Πάει και έρχεται. Αλλά να το επισείουν πατεντάτα διχοτομικά Ελλαδικά πολιτικά πρόσωπα, νισάφι. Λες και το γκρίζο των Υμίων ή η συμφωνία της Μαδρίτης για το Αιγαίο φέρει τη δική μου υπογραφή. Πρόκειται για το άκρον άωτον της αναξιοπιστίας. Δεν αξίζουν να τους τρέφει κανείς την παραμικρή εμπιστοσύνη. Λες και εγώ έγραψα άρθρα για συνομοσπονδοποίηση και όχι παράγοντες του τέως και του νυν Μαξίμου. Ας μην επεκταθώ αυτή τη στιγμή σε άλλα. Λένε κάποιοι φίλοι ότι αν τους περιλάβει η ιστορία δεν θα ξέρουν που να κρυφτούν, εγώ πάλι λέω {2} να δούμε τι άλλο μας περιμένει. Πριν από το «θεέ μου φύλαγε», υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί λόγοι να τις/ τους στείλουν οι πολίτες στα σπίτια τους. Με την απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν είναι ούτε Δημοκράτισσες ούτε Δημοκράτες. Γιατί αποτελεί ύβρη και πρόκληση προς μια πάνδημη σχεδόν ετυμηγορία, όταν κάποιος αφαιρεί από το λόγο του, το 75.83 %. Πρόκειται για ηθελημένη λήθη και απώθηση. Και ακόμη χειρότερα, όταν το προσεγγίζει μέσα από οπτικές τύπου Κεμάλ. Ότι οι Ελληνοκύπριοι δεν ψήφισαν δήθεν το σχέδιο, επειδή θέλουν να ζούνε χωριστά.
3. ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΓΚΡΙΖΟ
Σαν την πιο μεγάλη διπλωματική
και πολιτική επιτυχία των τελευταίων
πενήντα χρόνων χαρακτήρισε ο Τούρκος
πρωθυπουργός την εξέλιξη στη
Μεγαλόνησο. Εγώ πάλι λέω{3}:
καλύτερα πενήντα, παρά πεντακόσια.
Γιατί προς τα εκεί θα οδηγούσε το ναι.
Προς ένα νέο θεσμικό και συναινετικό
όσο νομικό 1571, και γι αυτό πολύ
χειρότερο εκείνου. Γιατί αν
διαλυόταν η Κυπριακή Δημοκρατία δεν
θα υπήρχε ποτέ, status quo ante,
όπως έλεγαν κάποιοι το 1996 για τις δυο
γνωστές βραχονησίδες του Αιγαίου,
που δεν υπήρξε
ποτέ. Γιατί το Κυπριακό όχι, μεταξύ
των άλλων, πέτυχε και αυτό. Αποσόβησε
τα χειρότερα. Η ετυμηγορία του είναι
σαφής. Το χρυσό δεν θα γίνει γκρίζο.
Ούτε βέβαια η Μεγαλόνησος,
βραχονησίδα. Εννοείται πολιτικά.
Κατά τα άλλα ίσως η αναφορά στη
διπλωματική επιτυχία έγινε για να
έχει τράτο ώστε να μπορεί να
παραμείνει μεγάλη και μετά από την
αναγνώριση της Κυπριακής
Δημοκρατίας. Να
μη γίνει όπως στην Ελβετία. Όπου
πανηγύριζε αλλά, όπως είχα πει τότε,
ήταν άνθρακες ο θησαυρός.
4.
ΒΛΑΚΕΙΑ ΜΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Στη
δεκαετία του πενήντα κάποιος τούρκος
πρέσβης στην Αθήνα ονόματι Χοσέ
Οσρέφ Γιουναϊντίν, όπως μου
διηγήθηκε φίλος που σέβομαι
ιδιαίτερα τις γνώσεις του, τιμήθηκε
από την Ακαδημία Αθηνών γιατί
κατέθεσε στέφανο στο μνημείο των
ηρώων στο Μεσολόγγι λέγοντας ότι το
κάνει προς τιμή αυτών που δίδαξαν την
Δημοκρατία. Που οδήγησαν στην
κατάλυση του Οθωμανισμού και στην
υποκατάστασή του από την τουρκική
Δημοκρατία του Κεμάλ. Εγώ πάλι λέω {4}, μπορεί μεν να μην
απασχόλησε τον τούρκο διπλωμάτη ότι
τα τρία βάθρα της γειτονικής
τουρκικής Δημοκρατίας θεμελιώθηκαν
επάνω σε ισάριθμες γενοκτονίες
ιστορικών λαών -Αρμενίων, Ποντίων και
Κούρδων- και που επείγονταν να τα
επιχωματώσει πολιτικά, όμως η στάση
των τότε καθ ημάς, δείχνει επίσης
κάτι άλλο. Ότι η αφέλεια αν όχι η
βλακεία σε αυτή τη χώρα έχει μακρά
ιστορική παράδοση. Δεν είναι μόνο
σημερινές, έστω και αν απαλύνει λίγο
τις ευθύνες των σύγχρονων πολιτικών
ταγών. Έστω και αν οι τελευταίοι
παραπέμπουν σε έναν άλλον, επίσης
αχθοφόρο μεγάλου ονόματος, το
μακαρίτη, το Σοφοκλή Βενιζέλο, γνωστό
και ως κλικλή. Ένας από αυτούς που
προσκύνησε στο Μαυσωλείο του Κεμάλ
στην Τουρκία δεν σκέφτηκε καν να το
γυρίσει. Να βρει κάτι να πει. Εκτός
και αν τον κάλυψε η γνωστή εκείνη
προεκλογική τηλεοπτική μπαρούφα που
το ταύτισε με το μνημείο άγνωστου
στρατιώτη, όταν όλοι ξέρουν ότι είναι
το μνημείο γνωστού στρατηγού, που οι
λαοί της περιοχής δεν πρόκειται να
ξεχάσουν εις τους αιώνας.
5.
ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΛΩΝΩΝ
«Σταθερώς
η Αμερική μας απέτρεπε να
προσφύγουμε εις τα Ηνωμένα Έθνη…»
έλεγε ο Σοφοκλής Βενιζέλος στη
Ελληνική Βουλή στα τέλη του 1958. Για να
συνεχίσει χωρίς αιδώ: «Αυτός είναι ο
λόγος δια τον οποίο, κατά το 1951-1952,
παρά τις πιέσεις του Αρχιεπισκόπου,
δεν εδέχθην να υπάγω εις τα Ηνωμένα
Έθνη». Εγώ πάλι λέω {5},
σε τι διαφέρουν οι σημερινοί, αν με
τις ενέργειές τους δεν υπερβαίνουν
τον κρητικό τους ομόλογο. Ομόλογο με
την έννοια τόσο του ονόματος όσο της
γενετικής επιστήμης. Μπορεί να φανεί
σκληρό όμως δεν παύει να αποτελεί ωμή
αλήθεια. Ότι η υπαρκτή πολιτική
Ελλάδα δεν είναι άλλη από μια Ελλάδα
των πολιτικών κλώνων. Η σιγή απέναντι
στην ετυμηγορία, τα άλλα λόγια να
αγαπιόμαστε, αυτό δείχνει. Δείχνει
και κάτι ακόμη. Και τώρα ακόμη που
ομαλοποιείται η συνέχεια, που η ίδια
η Ε. Ε. δια του
Φερχόιγκεν, χαρακτηρίζει ανοησία την
πρόταση του εκκολαπτόμενου νέου πασά
των κατεχομένων Ταλαάτ για πάγωμα
της ένταξης της Κυπριακής
Δημοκρατίας, ούτε καν αυτή τη στιγμή
έχουν να πουν κάτι. Πόσο μάλλον
εκείνοι που έπιναν νερό στο όνομα των
διαδόχων του πρώην πασά. Γνωρίζω έναν
πρώην σημαίνοντα που κάθε τρεις και
μια φιλοτεχνούσε το πορτρέτο των
νέων επικεφαλείς του ψευδοκράτους.
6. ΕΠΙΘΕΣΗ ΦΙΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδίασε
χορήγηση ημερομηνίας έναρξης των
διαπραγματεύσεων στην Τουρκία, στο
τέλος του 2004. Εγώ πάλι λέω {6} ότι αυτό μπορεί να γίνει και
νωρίτερα. Μάλιστα μπορεί να προταθεί
από την Ελλάδα κατά την ερχόμενη
σύνοδο του Ιουνίου στο Δουβλίνο. Να
προβεί σε επεξεργασμένο μπαράζ
επιθέσεων φιλίας με σκοπό τη
Δημοκρατία. Ούτε νέες προϋποθέσεις
χρειάζονται ούτε όποιας μορφής άγχη
και διλήμματα. Το συνοδεύον
παράρτημα αρκεί. Υπάρχουν μερικά
πρόσωπα, αν και λίγα, από το χώρο της
πολιτικής, που αναφέρονται στους
πολιτικούς κρατουμένους της
γειτονικής χώρας καθώς και στην
ανάγκη απελευθέρωσής τους. Όσο όμως
τους τιμά αυτό άλλο τόσο συνιστά
πονηρία κουτών η αποφυγή εκ μέρους
τους οποιασδήποτε αναφοράς στις
φυλακές που βρίσκονται στην περιοχή
της Προποντίδας. Γιατί χωρίς την
απελευθέρωση του εκεί εγκλεισμένου
δεν μπορεί να μιλάει κανείς για
έναρξη βημάτων της Τουρκίας προς τη
Δημοκρατία. Επόμενα προσέγγιση στις
Ευρωπαϊκές αρχές και αξίες.
7.
ΚΥΠΡΟΣ 2004 ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ 2004 = ΚΑΘΟΛΙΚΗ
ΑΠΟΡΡΙΨΗ
Οι κινδυνολόγοι των Αθηνών -συμβαλλόντων
των αρχηγών του ναι- δεν έχουν ακόμη
δει τίποτε τα μάτια τους. Η γραμμή της
αγωνίας, τη διάχυση της οποίας
αποπειρώνται, οδηγεί στο πως
εννοούσαν τη συμπαράσταση στην Κύπρο.
Την εννοούσαν, χωρίς να το κρύβουν, ως
τιμωρία. Εγώ πάλι λέω {7},
τι
μωρία. Όσο πάντως αργούν να κάνουν
ταμείο τόσο θα έχουν εκτεθεί
περισσότερο. Και σήμερα δεν έχει ούτε
καζίνο Σοφοκλέους να εκτρέψουν το
θυμό και τη θλίψη των πολιτών προς τα
εκεί και να τα μετατρέψουν σε τζόγο.
Ούτε καμιά νέα ΟΝΕ υπάρχει στον
ορίζοντα. Η Αθήνα 2004 δεν θα αφαιρέσει
καθόλου από την Κύπρος 2004. Αντίθετα
θα προστεθεί με θετικό πρόσημο στην
καθολική απόρριψη των θιασωτών της
από τους πολίτες, το λαό. Δεν είναι
άλλωστε τυχαία η σύμπτωση του ναι στο
Δημοψήφισμα, που είναι όχι στην Κύπρο
2004, και επόμενα στον Ελληνισμό 2004, με
το ναι στην Αθήνα 2004. Δεν θα υπήρχε
χειρότερο από το δεύτερο ναι, αν δεν
υπήρχε το πρώτο. Για τις εις βάρος των
περιφερειών επελθούσες ανήκεστες
βλάβες έχουμε αγωνιστεί επί
δεκαετίες. Δεν είναι άλλο από την
απουσία Δημοκρατίας που στην
κλασσική Ελλάδα
ονόμαζαν τυραννία.
8.
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ
ΕΛΛΑΔΑΣ
Όλα δε αυτά, όταν την ίδια στιγμή,
σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες -ανάμεσά
τους, μικρές χώρες της Βαλτικής- που
αν και δεν μπήκαν ακόμη στην
Ευρωπαϊκή Ένωση, εν τούτοις έχουν
θεσμοποιήσει την ηλεκτρονική άμεση
Δημοκρατία, με τους πολίτες να
παρεμβαίνουν απευθείας στο
Κυβερνητικό έργο, και με το κρατικό
ηλεκτρονικό αρχείο να διατηρεί όλες
τις προτάσεις που κατατίθενται μέσω
των μηνυμάτων των πολιτών. Είναι σαν
να ξαναζούν Αρχαία Αθήνα και Αγορά.
Ότι οι χώρες αυτές έχουν όραμα την
ηλεκτρονική αναγέννηση της
κλασσικής Ελλάδας. Λένε πολλοί ότι
ελλοχεύουν σοβαροί κίνδυνοι για τη
Δημοκρατία. Ότι ο P.C.
είναι απομονωτισμός. Ότι κλπ. Εγώ
πάλι λέω {8}
ότι
δεν είναι καλύτερο το μαζούτ των
υπαρκτών συμβατικών Μέσων. Ούτε τα
πετροδολάρια. Ούτε οι νέοι Τριάκοντα.
Ότι αν οι πολίτες μείνουν με
σταυρωμένα τα χέρια τότε αντί για το
«λαός υπερυψούται», όπως λέει ο
γνωστός αναστάσιμος ύμνος, θα
συνεχίζει να υπερυψούται το τείχος
της πρωτεύουσας μετά των, κάθε
χρώματος, οικείων του πολιτικών και
δημοσιογραφικών ραμολί. Αντίθετα η
συμβολή των κόμβων στην καθαίρεση
του ίδιου τείχους και η λειτουργία
τους κάτι σαν αεροσυμπιεστές, δεν
είναι τίποτε άλλο από τον αγώνα για
την ίδια τη Δημοκρατία.
9.
ΑΛΛΟ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ, ΑΛΛΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ THINK TANK
Αν ζούσε ο Κορνήλιος Καστοριάδης
θα μιλούσε για την επέκταση της
θέσμισης μέσα ακριβώς από τα
εναλλακτικά λεγόμενα Μέσα. Ο
συμπατριώτης φιλόσοφος εν αρχή όσο
εν τέλει είναι Δημοκράτης. Η
Δημοκρατία είναι το όραμά του. Λέω
όραμα γιατί δεν υπάρχει. Το δικό της
εγκώμιο και το εγκώμιο της κλασσικής
της αφετηρίας έπλεκε σε κάθε
ευκαιρία. Όπου βρισκόταν και
στεκόταν. Άλλοι που ανήκουν στο
κοινοπολιτειακό think tank
πήραν ευκαιριακά και επιλεκτικά
κλασσικά κομμάτια, να «παραγάγουν»
βασική πολιτική τροφή, πνευματική να
την κάνει ο θεός, π.χ. αρτοποίημα. Το
βάφτισαν συμμετοχισμό, με ισχυρότατη
δόση παγκοσμιοποιτικών προσθετικών,
και το εξήγαγαν εκ νέου στη χώρα από
την οποία το εισήγαγαν. Μόνο που η
αγορά με τους τοπικούς κομματικούς
ιθαγενείς και τους πολιτικούς
ανταποκριτές που το εξέλαβαν ως νέα
φιλοσοφία {!}, δεν έχει σχέση με την
αρχαία αγορά ούτε με την Εκκλησία.
Πολλοί λένε ότι έτσι δρομολογούν την
περιβόητη εκείνη αναγέννηση της
Δημοκρατικής παράταξης, Εγώ πάλι λέω {9}, ότι το υποκίτρινο
χρώμα του ψωμιού δεν σημαίνει ντε και
καλά ποιοτικό σίτο. Στη περίπτωση που
συζητάμε, λίγο να γνωρίζει κάποιος
από αρτοποιία και από πολιτική ή έστω
ένα εκ των δυο, από μακριά φωνάζει η
χρωστική. Αντί της ηθικής ίριδας,
τόσο στη μια όσο στην άλλη
περίπτωση, θυμίζει φούρνο, να μη
πω σε ποιο μέρος, που βγάζει κίτρινα
ψωμιά λες και πλάστηκαν με ώχρα.
Όσο για την ελιά που έχουν στο
μυαλό να κάνουν, συγκρίνοντας την με
την Ιταλική, είπα ότι το μόνο τους
κοινό, είναι το κουκούτσι. Σήμερα λέω
για το σίτο. Απομένει ο οίνος. Γι
αυτόν, μια άλλη φορά.
10.
ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΘΑ ΕΠΙΜΕΡΙΣΟΥΝ ΤΙΣ
ΕΥΘΥΝΕΣ
Όμως
για να μην αδικηθούν οι υπόλοιποι
έβετζηδες -παραφθορά τουρκικής λέξης
που σημαίνει τους θιασώτες του ναι-
οφείλουμε να πούμε ότι σαφώς δεν
είναι διαφορετική η κυβερνώσα
τηλεομοιοτυπία από τους
προηγουμένους. Δεν χάνει κανείς
άλλος. Η επιθεώρηση χάνει που δεν
ανεβάζει τους δικομματικούς
καυγάδες, όταν η μόνη μεταξύ τους
διαφορά είναι τα κλικ του ναι. Μεταξύ
δυο συνομιλητών ο ένας αποκάλεσε
εψές τον άλλον προπετή. Εγώ πάλι λέω {10} ότι
με την αρχαιοελληνική σημασία της
λέξης αυτής αμφότεροι όφειλαν να
είναι προπετείς και μάλιστα με
σκυμμένο το κεφάλι προς τα κάτω πολύ.
Και κυρίως γιατί αμφότεροι είναι
προπετείς, με την νεοελληνική
σημασία της λέξης, παλαιόθεν. Αυτό
οφείλει να τους το διαμηνύσει κάθε
συλλογική Κυπριακή όσο Ελλαδική
πολιτική συνείδηση του όχι,
αντιτείνοντάς τους το «αιδώς». Ας μην
επεκταθούμε σε άλλης κατηγορίας
αριστερά ή δεξιά κλικ, περί το ναι.
Γιατί το μόνο που θα γίνει είναι να
υπάρξει μια ακόμη επιβεβαίωση -αυτή
τη φορά τεχνική, όχι ιστορική- για
τους «κλικλήδες», που έγραψα, κατά
την προεκλογική περίοδο. Θα
προστεθούν τότε κάποιοι καινούργιοι
που με τη στάση τους ειδικά στην ίδια
υπόθεση, απέδειξαν ότι παρεπιδημούν
στην ίδια πολιτική σχολή χωρίς όμως
μέχρι στιγμής, να αναλάβουν τις
ευθύνες τους. Όπως οι λοιποί ομόλογοί
τους. Διαφορετικά ας γνωρίζουν ότι οι
πολίτες θα τους τις επιμερίσουν
σύντομα. Άλλωστε πολλοί παραδέχονται
ότι ανάμεσα στα άταφα ψοφίμια του
χτες, περιλαμβάνεται το υπαρκτό
αθηναϊκό πολιτικό σύστημα. Η τρίτη
Ελληνική Δημοκρατία. Το ζήτημα της
επόμενης ιστορικής περιόδου που ήδη
έχει αρχίσει, δεν είναι το αν αλλά το
πότε και το πως θα μεταβούμε, από το
όχι και τα αθηναϊκά Βατερλό, στη νέα
μεταπολίτευση. Και δώρα δεν είναι
μόνο τα δέκα άμεσα ή έμμεσα που
περιέχονται στις παραγράφους του
κειμένου. Υπάρχουν και άλλα. Το ένα
όμως απέχει παρασάγγες από τα
υπόλοιπα. Το πιο μεγάλο δώρο του όχι.
Η Δ΄ Ελληνική Δημοκρατία.
______________
Σημειώσεις
{1-10}. Κείμενο-σχέδιο πρότασης του
συγγραφέα μέσα από τη μελέτη της
σχέσης του όχι με τη Δημοκρατία.
Χώρος η Ελλάδα και η επόμενη
ημέρα σε αυτήν. Μια ημέρα που για την
πολιτική όφειλε να είναι χθες.
Εννοείται για την πολιτική ως
μετεωρολογία. Το επί δέκα φορές
επαναλαμβανόμενο «εγώ πάλι λέω» στις
ισάριθμες παραγράφους του κειμένου,
βοήθησε επίσης. Προκάλεσε ένα
φανταστικό όσο χρήσιμο και
παραγωγικό διάλογο, πριν καταλήξει
σε προτάσεις και περίληψη. Αν τώρα η
τελευταία μπήκε στην αρχή αντί στο
τέλος ή/ και διαβάζεται οριζοντίως
και καθέτως, αυτό έγινε τιμής ένεκεν
προς το όχι.
{*}
Πρώην Βουλευτής Έβρου
28 Απριλίου 2004
Αφιέρωμα στο Σχέδιο Ανάν του ηλεκτρονικού περιοδικού Αντίβαρο